Saturday, August 9, 2008

Το νησί των νεκρών

μου το θύμισε το Μπόχουν Ούπας της Αλέκα ,
ένα ποίημα του Κεάδα.
Λίγοι πίνακες μου έχουν μεταδώσει τέτοιας έντασης συναισθήματα για το θάνατο,

[



Το νησί των Νεκρών

Στις σιωπηλές θάλασσες της λησμονιάς
τα νησιά των αναμνήσεων
βραχώδη
νεκρά
χωρίς κύματα
ένα ή δυο κυπαρίσσια
χωρίς πουλιά.
Θαλάσσια κοιμητήρια

Θροΐζουν τα ασημένια αναθήματα
χέρια ,μάτια ,πρόσωπα.

Αναλαμπές από στιγμές
ξαφνικά γέλια
κάτι μεσημέρια
λιγότερα πρωινά
πολλές νύκτες..

Ερχόμαστε
όταν μας περισσέψει η γενναιότητα
κάτι ν' αφήσομε
τακτοποιούμε
λαξεύομε στοές
μέχρι τα όνειρά μας



Προσποιούμαστε
(όπως κ’ εκείνοι άλλωστε)
πως δε βλέπομε τους Νεκρούς
που μας θωρούν
με την απίστευτη αγάπη
της ερημιάς …..

Μονάχα τα μικρά παιδιά
Κάνουν εκείνη τη κίνηση
Να πέσουν στη αγκαλιά μας

Δεν έχουν μάθει ακόμα
να πειθαρχούν στο θάνατο

ξεχνάμε δήθεν κάτι

θα το αγκαλιάσουν όταν φύγομε

........]


εκτός ίσως τον "ζωγράφο του θανάτου"

Bekzinski

9 comments:

Λορελάη said...

Μας έβαλε στην πρίζα η Αλέκα :))
μες το κατακαλόκαιρο να γράφουμε για νεκρούς...

αλλά αυτά τα "θαλάσσια κοιμητήρια" δεν έχουν εποχές

άλλωστε αυτό το

"Μονάχα τα μικρά παιδιά
Κάνουν εκείνη τη κίνηση
Να πέσουν στη αγκαλιά μας
Δεν έχουν μάθει ακόμα
να πειθαρχούν στο θάνατο"

αναιρεί κάθε ένσταση χρόνου...

Anonymous said...

Καλημέρα!

Αν και ο ηθικός αυτουργός είναι ο Samael, ήταν πράγματι λίγο βαρύ το θέμα ειδικά τούτη την εποχή που υποτίθεται, λέμε τώρα, χαλαρώνουμε.

Ο πίνακας αυτός κ. Ψαράκη με κάνει να νιώθω πολύ ανάλαφρα και πολύ αισιόδοξα. Μην σας φαίνεται παράξενο... ό,τι προσωποποιεί το θάνατο με κάνει να νιώθω έτσι. Κυρίως επειδή έχω την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτε μετά την ισοηλεκτρική γραμμή.

Το μόνο που μένει είναι ο εγωισμός των άλλων που συγκεκριμενοποιείται με την έλλειψη του θανόντα. Σκληρό έ; Άντε να το απαλύνουμε με Γιώργη Σαραντή, που θα αρέσει και στην καλή μας Λορελάη

Η ΠΙΚΡΑ ΕΙΝΑΙ
δεν είναι που βουλιάζουμε στη λύπη καθημερινά
μήτε που ονειρευόμαστε σε ξένο βράδι
η πίκρα είναι που φεύγουμε
και συνεχίζονται όλα
κι εσύ υπάρχεις

Καλή Κυριακή

Ψαράκης Κ. said...

Αγγέλα,αλέκα θα συνεχίσω με φαντάσματα,νεκρούς,τελώνια ,τέρατα κ.τ.λ.
και μόλις τελειώσομε θα πιούμε μια μακαρία..

meril said...

Τα ξορκίζεις έτσι;

Λορελάη said...

Τι είναι η μακαρία;;;;;;

meril said...

Α Λορελάη μ' έκανες και γέλασα ....
Λοιπόν η φράση "να πιούμε μια μακαρία"
σημαίνει να πιούμε κονιάκ κρασί ό,τι τελος πάντων για το συ΄χωρεμό των αποδημησάντων (κανονικά για τους ζωντανούς θα πρεπε αλλά σς είναι...)

Κωστή συγγνώμη που πήρα το λόγο παράτυπα

Λορελάη said...

Ααααααααααα :)))))))
Ε, φυσικά. Μακάριοι εκείνοι... μακάριοι κι εμείς! τι; :))))))))))

Ψαράκης Κ. said...

καταπληκτική παρατήρηση της Αγγέλας!
Ε μέριλ?

Μακάριοι εκείνοι... μακάριοι κι εμείς! τι;

meril said...

Εμάς Κωστή ...άσε μην το θέτομε προς συζήτηση
Ας πιούμε τη μακαρία κι έχει ο Γιαραμπής