Monday, August 25, 2008

Εν Αθήναις

....τα πράγματα ειναι δύσκολα στη Αθήνα.
ειναι εμπόλεμη ζώνη..
ο ένας κυνηγά να πατήσει τον άλλο με τ αμάξια τους
πήγα λοιπόν και αγόρασα και γώ ένα να δώσω τη μάχη μου!
δύσκολο να γλυτώσω αλλά θα πουλήσω ακριβά το τομάρι μου



...στου φίλου μου το σπίτι που μένω ,
βρήκα μια θαυμάσια έκδοση των απάντων του Παπαδιαμάντη.

κρυμμένος λοιπόν όλη μέρα σχεδόν μέσα (μη με βρούνε οι εχθροί), μέχρι να κάμω την έφοδό μου, πραγματοποίησα κάτι που σκεφτόμουν από καιρό..
να μαζέψω τις μαντινάδες που ο αξεπέραστος Παπαδιαμάντης έχει στολίσει στα διηγήματά του.






Αυτός , (ο Παπαδιαμάντης) , ο ξάδερφό του ο Μωραιτίδης και ο Ντοστογιέφσκι ειναι πολύ κοντά μέσα μου καθώς πίσω απο τις μορφές τους , και μέσα στις μορφές τους βλέπω τους κοινούς τους δασκάλους ,που τους οδήγησαν στα βάθη και τα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής.

Τους νηπτικούς Πατέρες , τον Αβα Ισαάκ το Σύρο,τον Αγιο Ιωάννη "της Κλίμακος" ,τους καθηγητές της ερήμου και της ανθρώπινης ψυχής...


και ιδού





Πότε να κάμομε πανιά
να κάτσω στο τιμόνι
να δω τα πέρα τα βουνά
να μου διαβούν οι πόνοι
(η νοσταλγός)

Ως και τα παραθύρια της
αμάχη μου βαστούνε
όταν περνώ απ το στενό
χωρίς αέρα κλειούνε

Εβγα να δω τον ίσκιο σου
κι εγώ τονε γνωρίζω
το νόστιμό σου το κορμί
απου το λαχταρίζω
(η χήρα παπαδιά)

Εγώ για το χατίρι σου και για τη περηφάνια
θα ξενυχτήσω μια βραδιά, μες στα καλαμουκάνια

(για τη περηφάνια)

τα μάτια σου Αηλέ μου
και τουρκολένη μου
πως βράζει το κρασάκι μες το βαγένι μου
(τρελή βραδιά)

κρέμεται η καπότα στην αλυγαριά
ντέρτι και μαράζι κι αναπαραδιά!
(στρίγγλα μάνα)

Από το κάστρο ως τη Βλαχιά
στης Αναγκιάς το τόπι
δεν είναι χώρες και χωριά
όρη βουνά και τόποι?

για σε πονει η καρδούλα μου
κι ο νούς σ εδω να μένει
κα στο μισίρι μη διαβείς
ψυχή λησμονημένη.

Στην Αφρική ναι ένα νερό
καινούργιο σιντριβάνι
ποιος έχει αγάπη στη καρδιά
να πα να πιή να γιανει

(τα μαυρα κούτσουρα)



Τι κάθεσαι μαυρόημeρο όλο και μοναχό σου?
γιατί δε αγαπάς και σύ να δεις το ριζικό σου?

το κρίμα σου να σου γενεί λιθάρι να σκοντάψεις
τοτες να θυμηθείς και με να βαριαναστενάξεις

το κρίμα μα μου να τυλιχθεί σα φίδι στο λαιμό της
να το πιστέψει η άπιστη πως έφτασε ο καιρός της

αναστενάζω και πετώ αίμα που τη καρδιά μου
φίδια να φαν το στόμα τους που χουν με τ΄όνομά μου
(τα δυο κούτσουρα)


Αυτή ήτον η Ακριβούλα
η εγγόνα της γριά-Λούκαινας
Φύκια ναι τα στεφάνια της
κοχύλια τα προικιά της...
κι η γριά ακόμη μοιρολογά
τα γενοβόλια της τα παλιά
Σαν νάχαν ποτε τελειωμό
τα πάθια κι οι καυμοί του κόσμου.

(το μοιρολόι της φώκιας )

έρημο μνήμα κι άχαρο στα χόρτα τ ανθισμένα
πες μου που πήγε το πουλί που πέταξε στα ξένα?
(ερημο μνήμα)

Μνημούρια του Φερίκ κιοι κι ολόθα κυπαρίσσα
έχασα την αγάπη μου και λαχταρώ περίσσα
(της κοκκώνας το σπίτι0

Ερωτας στα χιόνια
Σωκάκι μου μακρυ στενό με τη κατεβασιά σου
κάμε και μένα γείτονα με τη γειτόνισσά σου

γειτόνισσα γειτόνισσα πολυλογού και ψεύτρα
δεν είπες μια φορά και συ Γιαννιό μου έλα μέσα!

Γίνε Μαριώ μου βόιβοδας
και συ Λενιώ μου μπέης
και συ μικρό Κατερινιώ
κριτής για να με κρένης..
(ωχ βασανάκια)


Ασπροκαλοβολούσα μου και άσπρη σα το γάλα
σενα σου πρέπει λεβεντιά σου πρέπει και καβάλα
(άσπρη σα το χιόνι)


απ τα πολλά μου βάσανα απ τα πολλά μου πάθη
σ ένα δεντρί ακούμπησα και κείνο εμαράθη

Όλοι κακό μου θέλουνε οι πέτρες και τα ξύλα
σαν ακουμπήσω σε δεντρί μαραίνονται τα φύλλα
(χαλασοχώρηδες)

Έβγα στο παραθύρι σου ξανθούλα μου μαργιόλα
να τραγουδήσω να σου πώ τα βάσανά μου όλα
(η μετανάστις)


Αν είχα και το μαντολίνο...

Saturday, August 16, 2008

ας πάμε και κανένα ταξίδι...



όπως ακριβώς οι αστείοι ( αστείος=ο άνθρωπος που ζει στο αστυ ,στη πόλη) ονειρεύονται ερημικές παραλίες και βουνά..

έτσι και εμεις οι άγριοι (άγριος=άνθρωπος των αγρών)

αν ειναι να εγκαταλείψομε τα βουνά μας για λίγο

(ελπίζοντας να μη πάθουν κάτι μέχρι να γυρίσομε)

ειναι φυσικό να πάμε στη πόλη!

έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάω βόλτα στη Αθήνα



αν επιβιώσω απο το κίνδυνο που εκθέτω το εαυτό μου θα έχω να λέω..
Υ.Γ.
Ο διακονιάρης δε έρχεται με τίποτα .

αποφάσισε λέει να γίνει ο καλίτερος πετροβόλος όλων των εποχών
και κάθεται όλη μέρα στο φαράγγι και ..πετά πέτρες..
Ο κεάδας του έταξα κατι ..τι.. και μάλλον θα τον καταφέρω.
αλλιώς πάω και μόνος μου!

Thursday, August 14, 2008

βιογραφία του Μεγάλου Δασκάλου της τοξοβολίας Ji Chang


Κάποτε στη πόλη Handan πρωτεύουσα του Zhao ζούσε ένας άνδρας με το όνομα

Ji Chang που αποφάσισε να γίνει ο καλύτερος τοξευτής στο κόσμο.
Σκέφτηκε λοιπόν να βρει το καλύτερο δάσκαλο.

Ψάχνοντας κατέληξε ότι κανείς δεν είναι καλύτερος από το μεγάλο δάσκαλο Fei Wei.
Έλεγαν γι αυτόν ότι κτυπούσε άσφαλτα ένα φυλλαράκι ιτιάς από τα εκατό μέτρα!
Ο Ji Chang έκαμε μακρύ ταξίδι για να τον συναντήσει και να τον παρακαλέσει να τον πάρει για μαθητή του.

-Κατ αρχήν , του είπε ο Δάσκαλος, μάθε να μη βλεφαρίζεις.

Ο Ji Chang πήρε το δρόμο της επιστροφής….
Πήγε σπίτι του και ξάπλωσε κάτω από της γυναίκας του το αργαλειό.
Η «σαΐτα» του αργαλειού που πήγαινε πάνω κάτω, καθώς η νοικοκυρά ύφαινε , περνούσε χιλιοστά μπροστά από τα μάτια του, και έτσι ξεκίνησε να εκπαιδεύει τον εαυτό του στον έλεγχο των βλεφάρων του…
H γυναίκα του, μη γνωρίζοντας το σκοπό του, δε μπορούσε να καταλάβει τη συμπεριφορά του.
Την ενοχλούσε να τον έχει στα πόδια της σ αυτή τη παράξενη στάση.


Αλλά κατόπιν επιπλήξεως αναγκάστηκε να συνεχίσει την εργασία της.

Μέρα με τη μέρα, σ αυτή τη παράξενη στάση, μάθαινε να ελέγχει το βλεφάρισμα.


Στα δυο χρόνια είχε εκπαιδευτεί τόσο που ακόμα και όταν η σαΐτα του «ξύριζε»

τα βλέφαρα αυτός να τα κρατά ακίνητα.
Μια μέρα τελικά σύρθηκε έξω από τον αργαλειό…
Εκτοτε ο Ji Chang δε βλεφάρισε ξανά…..ακόμα κι αν έμπαινε έντομο στο μάτι του,


ή σπίθα ,ή σύννεφο σκόνης, τίποτα δε μπορούσε να τον κάνει να χάσει

τον έλεγχο των βλεφάρων του…
Μια μέρα , που μια μικρή αράχνη έφτιαξε ιστό


ανάμεσα στη πάνω και τη κάτω βλεφαρίδα ,

πήρε το θάρρος να ταξιδέψει ξανά μέχρι τον δάσκαλο

και να του πει ότι έμαθε να μη βλεφαρίζει…
Όταν τον άκουσε ο δάσκαλος του είπε


-Δεν είναι αρκετό το ότι προόδευσες στο έλεγχο των βλεφάρων.

Πρέπει να μάθεις να βλέπεις.

Όταν θα μπορέσεις εστιάζοντας σε ένα αντικείμενο να βλέπεις τα μικρά μέρη του σαν τεράστια και τις ελάχιστες λεπτομέρειές του ξεκάθαρα , έλα και πες μου το. Τότε θα σου πω για το τόξο!


Ο Ji Chang πήρε ξανά το δρόμο της επιστροφής.


Βρήκε ένα μυρμήγκι και το κρέμασε με μια κλωστή στο νοτικό παράθυρο

και έκατσε απέναντι και το έβλεπε όλη μέρα.
Περνούσαν οι μέρες , κι αυτός στο παράθυρο να βλέπει το μυρμήγκι.

Προφανώς ήταν απλώς ένα μυρμήγκι στη αρχή.
Μερικές μέρες αργότερα συνέχιζε να βλέπει ένα μυρμήγκι.
Μετά από δέκα μέρες του φάνηκε κάπως μεγαλύτερο


και στο τέλος του τρίτου μήνα το έβλεπε περίπου σαν μεταξοσκώληκα.

Το σκηνικό έξω από το παράθυρο άλλαζε καθώς κυλούσε ο χρόνος.
Το λεπτό φώς της άνοιξης διαδέχτηκε η λάμψη του θέρους.


Τον κρυστάλλινο ουρανό του φθινόπωρου που χαράκωναν οι γραμμές των πουλιών που αποδημούσαν ,

διαδέχτηκαν τα κρύα σύννεφα του χειμώνα γεμάτα χιονόνερο και παγωνιά…


Εντωμεταξύ ο Ji Chang ,επίμονα, κοίταζε τον μέρμηγκα.

Όχι τον ίδιο φυσικά, όταν πέθαινε έβαζε άλλο στη θέση του..

Πέρασαν τρία χρόνια.


Μια μέρα αντιλήφθηκε πως ο μέρμηγκας του φαινόταν σαν άλογο!

Θαύμα! Δε πίστευε στα μάτια του!

Έβλεπε τους ανθρώπους σαν πύργους, τα άλογα σαν βουνά.

Ένα γουρούνι που γρύλιζε εκεί δίπλα του φάνηκε σαν λόφος.

Η κότα της αυλής σαν καμπαναριό.


Μπήκε μέσα , έβαλε ένα βέλος στο τόξο του και σημάδεψε τον μέρμηγκά του.
Έκοψε το μέρμηγκα δυό στη μέση δίχως ν αγγίξει τη κλωστή!

Ο Ji Chang έφυγε αμέσως για τον δάσκαλό του .
Όταν του είπε τι έγινε
Ο μεγάλος δάσκαλος Fei Wei αναπήδησε από τη θέση του και τον αγκάλιασε!
-Τα κατάφερες! του είπε
και αμέσως άρχισε να το μυεί στα βαθιά μυστικά της τέχνης του τόξου.

Στα πέντε χρόνια που μαθήτευσε δίπλα στο δάσκαλο σημείωσε εκπληκτική πρόοδο.
Μπορούσε κ αυτός να χτυπά άσφαλτα το φύλλο της ιτιάς από τα εκατό μέτρα!
Μπορούσε να χτυπά με το βαρύ τόξο έχοντας ένα ξέχειλο ποτήρι νερό στον αγκώνα και να πετυχαίνει το στόχο δίχως να χυθεί σταγόνα
Μια μέρα έριξε εκατό βέλη το ένα πίσω από το άλλο σε συνεχή ρυθμό όπου το καθένα χτυπούσε ακριβώς την ουρά του προηγούμενου χωρίς να χάσει ούτε ένα!
Όταν τέλειωσε τα εκατό βέλη είχαν γίνει ένα τεράστιο βέλος καρφωμένο στο στόχο!

Καλό.. ακούστηκε να λέει ο δάσκαλος Fei Wei που στεκόταν δίπλα του.


Ο Ji Chang μπήκε σε σκέψεις..
Ο Fei Wei ,ήταν φανερό, δεν είχε πλέον να του μάθει τίποτα…
και επιπλέον ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί!


Ο Ji Chang άρχισε να σκέφτεται να σκοτώσει το δάσκαλό του ,

τον μόνο άνθρωπο που στεκόταν πια ανάμεσα σ αυτόν και το στόχο του.
Να γίνει ο καλύτερος τοξευτής στο κόσμο!
Αποφάσισε να περιμένει τη ευκαιρία…


Μια μέρα πέτυχε τον Fei Wei μόνο στους αγρούς.


Δίχως δεύτερη σκέψη τράβηξε ένα βέλος και τον σημάδεψε.
Ο Fei Wei προετοιμασμένος ,καθώς από καιρό είχε «διαβάσει» τον μαθητή του , απάντησε με το βέλος του στο βέλος του Ji Chang


και τα δυό βέλη πέσαν άκαρπα στο έδαφος.
Η επιδεξιότητα των δυό ανδρών είχε φτάσει σέ μεγάλα ύψη.
Σε λίγο ο Fei Wei είχε εξαντλήσει όλα του τα βέλη ,


και ο Ji Chang που είχε ένα ακόμα, το έβαλε στο τόξο και σημάδεψε τον Fei Wei ,

ο οποίος ,γρήγορος σαν αστραπή απέκρουσε με ένα κλαδί αγριοτριανταφυλλιάς

που έκοψε στη στιγμή.


Οι δυό άντρες στάθηκαν ακίνητοι!


Ο Ji Chang στη βεβαιότητα πως δε θα πραγματοποιήσει ποτέ το στόχο του επανέκτησε την ηθική του υπόσταση και αισθάνθηκε απρόσμενα μετανοιωμένος .
Από τη μεριά του ο Fei Wei ανακουφισμένος που πέρασε ο κίνδυνος


και ικανοποιημένος για τη τεχνική του

και προπάντων κατανοώντας βαθιά το μαθητή του

δεν αισθάνθηκε τη παραμικρή έχθρα.


Άφησαν τα τόξα , και αγκαλιάστηκαν οι γενναίοι άνδρες στη μέση της ερημιάς ,

με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια τους.


Αυτά τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνουν οι σημερινοί άνθρωποι ,

αλλά εκείνα τα χρόνια έτσι ήταν οι γενναίοι…


Τα δάκρυα του Ji Chang ήταν ειλικρινά αλλά ο Fei Wei φοβόταν

μήπως ο δαίμονας της πρωτιάς καταλάβει ξανά του μαθητή του ….


Του μίλησε λοιπόν έτσι
- Ji Chang εγώ δεν έχω τίποτα πλέον να σου μάθω.


Αν θες πραγματικά να μπεις στα βαθιά μυστικά του τόξου ,

πρέπει να πας δυτικά και αφού ανεβείς στα απόμακρα υψίπεδα του Taihang

να καταφέρεις να σκαλώσεις στη κορφή Huo εκεί που ζει ο Gan Ying

ο μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών.

Οι δικές μας ικανότητες είναι παιδικά παιχνίδια μπροστά στη τέχνη του.

Μόνο αυτός μπορεί να είναι πλέον δάσκαλός σου.


Ο Ji Chang ξεκίνησε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Η φράση «παιδικά παιχνίδια» είχε πληγώσει την υπερηφάνεια του.

Δηλαδή μετά από τόσο κόπο ήταν ακόμα στη αρχή?

Τραυματίζοντας τα πόδια του σε κακοτράχαλες πλαγιές,


κινδυνεύοντας σε ορεινά μονοπάτια και ετοιμόρροπα γεφύρια

με το χάος έτοιμο να τον καταπιεί ,

δαμάζοντας άγριους γκρεμούς με γιγάντιους βράχους ,

έφτασε μετά από ένα μήνα στη κορφή του Huo.


Βρέθηκε λοιπόν να κοιτάζει –ενοχλημένος από το θέαμα- ένα χούφταλο

πάνω από εκατό χρονώ , να τον παρατηρεί μ ένα βλέμμα ήρεμο σαν του αρνιού.


Όταν σηκώθηκε να τον πλησιάσει τα άσπρα γένια του σερνόταν χάμαι!


Σίγουρος πως είναι κουφός ο Ji Chang φωνάζοντας δυνατά του ειπε


-Είμαι ο Ji Chang. Αποφάσισα να γίνω ο καλύτερος τοξότης όλων των εποχών!


και χωρίς να περιμένει απάντηση τράβηξε το τόξο και έβαλε ένα βέλος.


Ψηλά στο ουρανό μια γραμμή αγριόχηνες πετούσαν.
Με το που άφησε το βέλος πέντε μεγάλα πουλιά πέσανε από τον βαθύ ουρανό!


- Καλά τα πάς στη συνηθισμένη τοξοβολία του είπε ο γέρος με ήπιο χαμόγελο.

Κρίμα όμως που δε γνωρίζεις πραγματική τοξοβολία..για έλα μαζί μου..
Ο γέρος οδήγησε ένα πραγματικά δυστυχισμένο Ji Chang 200 μέτρα πιο πέρα


στο χείλος ενός γκρεμού..


Η θέα του χάους που απλώνονταν χιλιάδες μέτρα προκαλούσε δέος.
Ο γέρος ανέβηκε σ ένα βράχο που ισορροπούσε στη άκρη του χάους.
Τον δοκίμασε με τα πόδια του. Ο βράχος κουνούσε!
-Θα μπορούσες να μου δείξεις ξανά τις ικανότητές σου από εδώ όπως πιο πριν?
Ρώτησε ευγενικά το Ji Chang.


O Ji Chang ανέβηκε προσεκτικά στο βράχο

και πίεσε τον εαυτό του να βάλει ένα βέλος στο τόξο.

Ξαφνικά μια πέτρα έφυγε κι ακούστηκε να πέφτει στο γκρεμό….

Ο Ji Chang πέταξε τόξο και βέλη και αγκάλιασε πανικόβλητος το βράχο!

Τα πόδια του τρέμανε και ο ιδρώτας έτρεχε ποταμός.
Με χαμόγελο ο γέρος τον κατέβασε από τον βράχο και του είπε.

-Τώρα θα σου δείξω πραγματική τοξοβολία.
Ο Ji Chang παρ όλο το φόβο του παρατήρησε πως δεν είχε τόξο!
- Δεν έχεις τόξο ρώτησε
-Τόξο ? είπε ο γέρος και γέλασε.
Όσο χρειάζεσαι τόξο είσαι μακριά από το πνεύμα της τέχνης.
Ο πραγματικός δάσκαλος του τόξου δεν έχει ανάγκη να είναι φορτωμένος


με τόξα βερνικωμένα και βέλη με μύτες και φτερά!


Ένας αετός έκανε κύκλους από πάνω τους .

Πολύ ψηλά που το εξασκημένο μάτι του Ji Chang

μόλις που τον έβλεπε σαν ένα σπυρί σησάμι.


Ο γέρος τον κοίταξε για λίγο, και μετά τοποθέτησε ένα αόρατο βέλος

σ ένα ανύπαρκτο τόξο και χτύπησε.
Ο αετός έπεσε σαν πέτρα!
Ο Ji Chang ήταν σαν νεκρός.


Για πρώτη φορά στη ζωή του έζησε τη πραγματική τέχνη του τόξου.

Έμεινε εννέα χρόνια με το γέρο . Κανείς δε έμαθε ποτέ τι είδος εκπαίδευση έλαβε.




Όταν επέστρεψε από τα βουνά , μετά από εννέα χρόνια

οι άνθρωποι τον κοίταζαν με έκπληξη. Σαν να ήταν άλλος.

Είχε χάσει το σκληρό απτόητο βλέμμα και κοίταζε μάλλον σαν παιδί .


Όταν επισκέφτηκε το προηγούμενο δάσκαλό του τον Fei Wei,

και τον κοίταξε στα μάτια , ο Fei Wei με συγκίνηση είπε.
-Είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, εμείς είμαστε ένα τίποτα μπροστά του.


Μάταια περίμεναν οι άνθρωποι στη Handan να δουν τις μυστηριώδεις ικανότητες που υποτίθεται ότι κατείχε ο Ji Chang σαν ο «μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών»
Ο Ji Chang όμως μάλλον δε είχε καμιά τέτοια πρόθεση.


Ούτε καν έπιανε τόξο στα χέρια του. Και κατά πως φαινότανε ,

και το περίφημο τόξο από μίσχο ιτιάς με χορδή από κάνναβη που είχε πάρει μαζί του στο βουνό, μάλλον τόχε πετάξει..


Σε κάποιον που τον ρώτησε σχετικά απάντησε πως

« η τελειότητα στη πράξη είναι η απραξία ,

όπως η τελειότητα του λόγου είναι η σιωπή

και η καλύτερη βολή είναι να μη κτυπήσεις»


Οι επιπόλαιοι άνθρωποι της Handan νόμισαν ότι κατανόησαν εύκολα τα λόγια του.


Ο μεγάλος δάσκαλος του τόξου που δεν άγγιζε το τόξο

έγινε η υπερηφάνεια της πόλης. Όσο δεν άγγιζε τόξο , τόσο μεγάλωνε η φήμη του.


Άλλοι λέγανε ότι αόρατες χορδές ακούγονταν τη νύχτα στο σπίτι του

και άλλοι ότι το πνεύμα του τόξου τον προστάτευε τις νύχτες από τους κλέφτες.


Ένας γείτονάς του έμπορος έλεγε πως μια νύκτα τον είδε στα σύννεφα με τους αρχαίους πολεμιστές Yi και Yang Youji να μάχονται με βέλη

φτιαγμένα από κεραυνούς που χάνονταν στο μαύρο ουρανό….


Ένας κλέφτης ομολόγησε ότι πήγε να μπει στο σπίτι

αλλά μόλις καβάλησε το τοίχο του κήπου ένα ρεύμα τον έριξε μακριά και από τότε , οι παλιάνθρωποι απέφευγαν το σπίτι του.


Ο Ji Chang γερνούσε και όσο γερνούσε η φήμη του μεγάλωνε.

Ο ίδιος μιλούσε σπάνια και σιγά σιγά αποχωρούσε

σε μια κατάσταση ακατανόητη για τους ανθρώπους


Σαράντα χρόνια αφού κατέβηκε από το βουνό

ο Ji Chang πέθανε ένα πρωινό ήσυχα όπως χάνεται η πάχνη της αυγής.

Όλα αυτά τα χρόνια δε είπε τίποτε για τη τοξοβολία ούτε και έπιασε τόξο.


[Σαν συγγραφέας αυτού του παραμυθιού θα επιθυμούσα να τον βάλω να πάρει ενεργό μέρος σε σπουδαίες πράξεις όπου και θα φαινόταν το μεγαλείο του.
Από την άλλη όμως δε μπορώ να αγνοήσω τα γεγονότα αλλά και τον τρόπο που γράφανε οι παλιοί…]



Στην πραγματικότητα το μόνο που ακούστηκε γι αυτόν προς το τέλος της ζωής του είναι το εξής παράξενο συμβάν.


Μια μέρα λίγα χρόνια πριν πεθάνει ο γέρος πια Ji Chang

προσκεκλημένος σε φιλικό σπίτι είδε ένα εργαλείο που το φάνηκε αμυδρά γνωστό αλλά δε μπορούσε να θυμηθεί ούτε το όνομά του ούτε τη χρήση του.
Ρώτησε τον οικοδεσπότη «τι είναι αυτό και τι το κάνουν».

Ο Οικοδεσπότης σκέφτηκε ότι ο Ji Chang αστειευόταν ,

χαμογέλασε λοιπόν και δεν απάντησε.

Αλλά ο Ji Chang ξαναρώτησε ,πιο σοβαρά αυτή τη φορά.

Ο άνθρωπος τάχασε και δεν ήξερε πώς να απαντήσει .

Όταν ο Ji Chang ρώτησε τρίτη φορά ο οικοδεσπότης έμεινε κατάπληκτος.

Κοίταξε τον γέρο στα μάτια να δει αστειευόταν, τρελάθηκε μήπως ,

ή ο ίδιος δε άκουσε καλά.

Με δέος , σχεδόν φόβο του είπε,

«Εσείς ο μέγιστος δάσκαλος έχετε ξεχάσει το τόξο? και το όνομά του και τη χρήση του?»


Έκτοτε και για πολλά χρόνια ,

ειπώθηκε ότι άριστοι ζωγράφοι πέταξαν τα πινέλα τους ,

μεγάλοι δεξιοτέχνες έκοψαν τις χορδές των οργάνων

και φημισμένοι μαστόροι ντρέπονταν να χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους.....

Atsushi Nakajima
για τη (ελεύθερη) αντιγραφή (από τα Αγγλικά) Ψαράκης Κ.


Σχόλια
Το «παραμύθι» αυτό του Atsushi Nakajima το ανέβασα για πολλούς λόγους.
Πρώτον είναι από τα λίγα πράγματα που συνεχίζουν να μου αρέσουν

από τοτε που το πρωτοδιάβασα σ ένα τεύχος της «ευθύνης»
δεκαωκτώ χρονώ «υποψήφιος»…
(έκτοτε το έχασα , αλλά το έχω διηγηθεί τόσε φορές που σχεδόν το ξέρω απ έξω)

Δεύτερον , σχεδόν κάθε φορά που το σκέφτομαι με οδηγεί στην απόλυτη φαντασίωσή μου σαν εκπαιδευτικό.

Ότι ειμαι ψηλα σ ένα βουνό (στ Αστερούσια )
και έρχεται ο μαθητής δειλά να με βρεί
να πέσει στα πόδια μου να μου απεθύνει τα εξείς λόγια
-Δίδαξέ με Γεωμετρία (λέμε τώρα..)
και γώ να του πώ
-Φύγε , κι όταν μάθεις να χειρίζεσαι το διαβήτη ξαναέλα.
και όταν έρθει μετά από τρία χρόνια και πιάνει μύγες και κουνούπια στο αέρα με το ….διαβήτη….

χωρίς πλάκα μου αρέσει γιατί περιέχει τη φιλοσφία της Ανατολής
όσον αφορά τις «θεωρίες της αγωγής» .
ότι δηλαδή για να μάθεις σε κάποιον οτιδήποτε
αναγκαία συνθήκη (αλλά και πάλι όχι ικανή ) είναι να το θέλει διακαώς!

Τις οποίες «δυτικές» θεωρίες της αγωγής θεωρώ προσωπικά
σαν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη εκπαίδευση.
διότι φόρτωσαν την ευθύνη και της επιθυμίας για γνώση
στο ταλαίπωρο δάσκαλο, αφήνοντας στο μαθητή το ρόλο του πτώματος
που ο δάσκαλος πρέπει να νεκραναστήσει ,
να εμφυτέψει την επιθυμία να μάθει,
να του μάθει ,
να τον ελέγξει αν έμαθε ,
και να παλεύει και το σύνηθες φαινόμενο «γεφύρι της Άρτας»
«ολημερίς το κτίζανε τη νύκτα γκρεμιζόταν»
δηλαδή βάλε αλάτσι που λέει και ο διακονιάρης.

Εδώ ο Χριστός ο ίδιος ο Αυθεντικός Δάσκαλος και Θεάνθρωπος είχε 8,3% αποτυχία!

Ενας στους δώδεκα μαθητές «δε πέρασε»
πόσο μάλλον εμεις τα αθρωπάκια !

Χωρίς πλάκα η δική μου «παιδαγωγική στάση» δεν είναι του Fei Wei
(αν και πολύ θα το ήθελα ) αλλά …..του Gan Ying!


Μαθηματικά στους γκρεμούς!
σκέφτομαι ν ανοίξω "Σπουδαστήριο μαθηματικών o Αμπάς"

(εδώ)
για φαντάσου , ένας μαθητής που μου λύνει ασκήσεις
ενώ κινδυνεύει η ζωή του …
είναι δυνατόν να μη του φαίνονται αστείες οι εξετάσεις
στην ασφάλεια της αίθουσας?





Sunday, August 10, 2008

Στέφανος Σαχλίκης



(δε τη προλαβαίνομε την αλέκα...αλλά ας κάμομε μια προσπάθεια να απαντήσομε με μια γεύση απο Σαχλίκη στον Φαλιέρο..)


Ο Στέφανος Σαχλίκης είναι από τους πιο γνωστούς ποιητές της πρώτης εκείνης περιόδου ανάπτυξης των Κρητικών γραμμάτων.
Γράφει στα τέλη του 15ου αιώνα και ανήκε στην τάξη των αρχοντορωμαίων.
Στα νιάτα του έκανε άστατη ζωή, σπατάλησε την περιου­σία του και κατόπιν μετανιωμένος αποτραβήχτηκε από τη δράση στην ηρεμία της υπαίθρου.
Δεν αντέχει όμως την πληκτική αυτή ζωή, ξαναγυρνάει στο Χάντακα, κάνει το δικηγόρο, πλουτίζει, για να ξαναρχίσει την παλιά του αμαρτωλή ζωή και να καταλήξει πάλι στη φυλακή.
Από τη φυλακή ιστορεί τις ερωτικές του περιπέτειες, και συμβουλεύει τους νέους να μην πάθουν τα όσα έπαθεν αυτός.

Ιδιαίτερες συμβουλές απευθύνει στον Φραντζισκή, το γιο κά­ποιου φίλου του.
Τρία πράγματα του λέει πρέπει να αποφεύγει: «της νύχτας τα γυρίσματα, τα ζάρια,
και τις πολιτικές (πόρνες)».


255) Κρυφά γαμιέται η πολιτική, εδώ και κει όπου θέλει,
και φαίνεται της νόστιμον σαν ζάχαρη και μέλι.
Μετά χαράς η πολιτική θέλει κρυφό γαμήσι,
ώστε ν' αποδιαντραπή, ώστε ν' αποκινήση,
και όποιος την κρατεί κρυφά, βιάζεται να του παίρνη,
260 )ρούχα και μπότες και φελλούς και ψούνια να της φέρνη.
και πριν να την αφήσει αυτός, άλλον γυρεύει νάβρη·
και παίρνει τούτον σήμερον και εκείνον έχει αύρι.
Η πολιτική τον κόπελον τον θέλει να γελάση,
την όψιν και την γνώμην της όλη της την αλλάσσει.
265 )φιλεί, περιλαμπάνει τον, στα στήθη τον μαλάσσει
και κάμνει τον ολόχαρον, και κάμνει να γελάση,
και λέγει του: «Ομμάτια μου, ψυχή μου και καρδιά μου,
απαντοχή, ελπίδα μου, θάρρος, παρηγοριά μου»,
και δείχνει και ζηλεύει του ότι άλλην καύχαν έχει,
270)και ως δια να δείχνη ότι αγαπά, ψόματα τον ελέγχει·
και αλί τον εύρη πελελόν και βάλη τον σ' αγάπη
και από πολλής του πελελιάς εκείνος εξετράπη,
και τρω τον και ρημάσσουν τον και χάνουν την ζωήν του·
ο που πιστεύει πολιτικής χάνει και την τιμήν του.


Ο Σαχλίκης βρίσκεται στο μεταίχμιο της μεταβατικής εκείνης φάσης,
όπου οι λόγιοι ποιητές περνάνε από τον ανομοιοκατάληκτο στίχο στην ομοιοκαταληξία,
και μάλιστα στη ρίμα, την ομοιοκατα­ληξία δηλαδή κατά δίστιχα, όπως οι μαντινάδες.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τα πρώτα του ποιήματα είναι ανομοιοκατάληκτα,
ενώ τα τελευταία είναι σε ρίμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Σκόρπιες ρίμες και ομοιοκαταληξίες ανά τρεις, τέσσερις, πέντε κ.λπ. στίχους
βρίσκουμε στα περισσότερα έργα της εποχής αυτής.

Στα έργα του ο Σαχλίκης «κηρύττει την ηθική με την αυτάρεσκη περιγραφή της ίδιας του της ανηθικότητας», λέει με πνευματώδη τρόπο ο Hesseling.
Αποφεύγει ακόμη τις παρεμβολές βιβλικών και άλλων αποφθεγματικών φράσεων,
στις οποίες καταφεύγουν κατά κόρον άλλοι ηθικοδιδακτικοί ποιητές,
γεγονός που κάνει τα έργα τους ελάχιστα ελκυστικά.
Χαρακτηριστικό της απήχησης που είχαν τα ποιήματα του Σαχλίκη στην εποχή τους
είναι ότι είχαν γίνει τραγούδια.

Στα έργα του Σαχλίκη βλέπουμε ένα διάχυτο μίσος κατά των γυναικών
και μάλιστα των πορνών, τις οποίες φαίνεται να θεωρεί υπεύθυνες για το κατάντημά του.

Ιδιαίτερα τα βάζει με μια Κουταγιώταινα (Βουλή των πολιτικών), για την οποία εκφράζεται με μεγάλη αισχρότητα.



Γαμιέται η Κουταγιώταινα κι ο σκύλος της γαυγίζει
και κλαίσι τα παιδάκια της κι εκείνη χαχανίζει.
(χωρίς σχόλια)


Το ίδιο πρόσωπο φαίνεται να κρύβεται και κάτω από την Ποθοτσουτσουνιά (Αρχιμαυλίστρες), στην οποία ο ποιητής απευ­θύνει εν είδη επωδού την ερώτηση:


Ειπέ με Ποθοτσουτσουνιά, μαυλίζεις ή γαμιέσαι;

Αλλού τη βάζει και καμαρώνει για τα προσόντα της:

Εγώ 'μαι η Ποθοτσουτσουνιά, εγώ 'μαι η ψωλοπόθα,
εγώ 'μαι απάνω εις όλες σας, εγώ 'μαι εδά κερά σας.



Οπωσδήποτε ο Σαχλίκης δεν πρωτοτυπεί εκφράζοντας ένα τέ­τοιο μίσος ενάντια στις γυναίκες, παρόλο που οι προσωπικές του εμπειρίες και ταλαιπωρίες τον δικαιολογούν απόλυτα, αλλά βρίσκε­ται στα πλαίσια μια γενικότερης ποιητικής παράδοσης της εποχής,
μιας παράδοσης μισογυνισμού, όχι ειδικά Κρητικής, αλλά πανευρωπαϊκής,
που έχει τις ρίζες της στον μεσαίωνα,
και αποτελεί μια χολωμένη αντίθεση στους αυλικούς έρωτες των ιπποτικών μυθιστοριών, όπου η γυναίκα σχεδόν θεοποιείται.

Οι ποιητικές συμβάσεις με τις οποίες εκφράστηκε αυτός ο μισογυνισμός ήσαν κατά βάση τρεις.

Η πρώτη ήταν ένας μακρύς κατάλογος με αποφθεγματικές ρήσεις κατά των γυναικών, από τον Όμηρο, τους αρχαίους και την Παλαιά Διαθήκη, μέχρι τον τελευ­ταίο (ξένο) κερατωμένο βασιλιά.
Η δεύτερη σύμβαση ήταν συμβου­λές σε νέο που πρόκειται να παντρευτεί και η τρίτη ένας διάλογος ανάμεσα σε ένα υπερασπιστή και σε ένα πολέμιο των γυναικών.

Το "Συναξάριον Των Ευγενικών Γυναικών Και Τιμιοτάτων Αρχοντισσών" βρίσκεται μες σ' αυτή την αντιφεμινιστική παράδοση και γράφτηκε ή ταυτόχρονα με τα τελευταία έργα του Σαχλίκη, ή λίγο αργότερα (αρχές 16ου ακόμα δηλαδή).
Αποτελείται από 415 δεκαπεντασύλλαβους στίχους, που οι περισσότεροι ομοιοκαταληκτούν κατά δίστιχα.
Ο άγνωστος συγγραφέας που μιμείται τον Antonio Pucci κι άλλους συγγραφείς, στην επίθεσή του κατά των γυναικών, ακολουθώντας την πρώτη σύμβαση, επικαλείται τις μαρτυρίες του Σωκράτη, του Γαληνού, του Ιπποκράτη, του Αριστο­τέλη, του Αβικένα κ.ά.

Ο τόνος όμως από τον καιρό του Pucci και μετά αλλάζει. Οι ποιητές ξεχνούν τις αυθεντίες κι από τις ύβρεις περνούν στις αισχρολογίες.
Δείγμα της δεύτερης αυτής τάσης, εκτός από τα ποιήματα του Σαχλίκη, είναι κι ο "Έπαινος Των Γυναικών", που αποτελείται από 735 οκτασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους.
Το έργο αυτό σε πολλά σημεία ακολουθεί ξένα πρότυπα, όπως είναι ο "Πορνοδιδάσκαλος" του Pietro Aretino κι ο "Corbaccio" του Βοκάκκιου.
Από τον "Πορνοδιδάσκαλο" φαίνεται πως είναι παρμέ­νο και το παρακάτω απόσπασμα, όπου ο ποιητής σατιρίζει τις γυναίκες που προσπαθούν να φανούν παρθένες την πρώτη νύχτα του γάμου.


...και παρθένες να φανούσι,
βάνουν, κλείουν και ματώνουν


.............................
τότε λέγει ότι «πονεί
πιάσετέ τον, τον φονέαν
διά να λάβω πομονή»

..............................

κι ύστερα σαν της το κάμει
λέγει του ότι «Σφαξές με
και αιματοκύλισες με».



Είναι πολύ χαρακτηριστική εδώ η χρήση του τροχαϊκού μέτρου που χρησιμοποιείται πλατιά στη σατιρική ποίηση.
(......)
"Μπάμπης Δερμιτζάκης: Η Λαϊκότητα Της Κρητικής Λογοτεχνίας
Αθήνα 1990, Εκδόσεις Δωρικός"

Παρατήρηση
Πολιτική=πόρνη
πολιτικοί=?

Saturday, August 9, 2008

Το νησί των νεκρών

μου το θύμισε το Μπόχουν Ούπας της Αλέκα ,
ένα ποίημα του Κεάδα.
Λίγοι πίνακες μου έχουν μεταδώσει τέτοιας έντασης συναισθήματα για το θάνατο,

[



Το νησί των Νεκρών

Στις σιωπηλές θάλασσες της λησμονιάς
τα νησιά των αναμνήσεων
βραχώδη
νεκρά
χωρίς κύματα
ένα ή δυο κυπαρίσσια
χωρίς πουλιά.
Θαλάσσια κοιμητήρια

Θροΐζουν τα ασημένια αναθήματα
χέρια ,μάτια ,πρόσωπα.

Αναλαμπές από στιγμές
ξαφνικά γέλια
κάτι μεσημέρια
λιγότερα πρωινά
πολλές νύκτες..

Ερχόμαστε
όταν μας περισσέψει η γενναιότητα
κάτι ν' αφήσομε
τακτοποιούμε
λαξεύομε στοές
μέχρι τα όνειρά μας



Προσποιούμαστε
(όπως κ’ εκείνοι άλλωστε)
πως δε βλέπομε τους Νεκρούς
που μας θωρούν
με την απίστευτη αγάπη
της ερημιάς …..

Μονάχα τα μικρά παιδιά
Κάνουν εκείνη τη κίνηση
Να πέσουν στη αγκαλιά μας

Δεν έχουν μάθει ακόμα
να πειθαρχούν στο θάνατο

ξεχνάμε δήθεν κάτι

θα το αγκαλιάσουν όταν φύγομε

........]


εκτός ίσως τον "ζωγράφο του θανάτου"

Bekzinski

Thursday, August 7, 2008

Περιπλολογία...



Κατ αρχήν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ο τίτλος που διάλεξε ο περίπλους
«η ουτοπία του blogger»
πράγματι βρισκόμαστε στον ου-τόπο του διαδικτύου.
Όπως είπα και σε σχετική ανάρτηση , για μένα κάθε nick_name (ψευδώνυμο)
στο μη τόπο του διαδικτύου είναι ένας ρόλος.

Ο Καιάδας , ο διακονιάρης , ο περίπλους , κ.τ.λ είναι ρόλοι –ήρωες
σ ένα διαδραστικό – πολυφωνικό – μυθιστόρημα όπου τα blogs όπως του περιπλους , το δικό μου και των άλλων είναι στη ουσία οι τόποι δράσης αυτών των ηρώων, οι «θεατρικές σκηνές» όπου θα «παίξουν» θα ξεδιπλώσουν τη προσωπικότητά τους
(οι ήρωες , όχι τα φυσικά πρόσωπα) θα αγαπηθούν, θα μαλώσουν, θα χειροκροτήσουν,
θα θαυμαστούν, θα διαφωνήσουν , θα μπουν σε μάχες , θα δρέψουν νίκες
και θα υποστούν ήττες ….

Δεν βλέπω τίποτε το αρνητικό στα παραπάνω – αρκεί κατά τη γνώμη μου-
να μπορώ να ξεχωρίσω τον Κεάδα ή τον διακονιάρη ( δυό ρόλους που έχω )
από τον εαυτό μου.
Δηλαδή όπως λένε να μη με απορροφήσει η δικτυακή μου προσωπικότητα.
Όπως ακριβώς δε πρέπει να μας «απορροφήσει» π.χ. ο επαγγελματικός μας ρόλος.

Κάθε blog έχει το χαρακτήρα του
–καλλιεργεί ένα συγκεκριμένο και χαρακτηριστικό συναισθηματικό κλίμα-
που καθορίζει κατά κάποιο τρόπο και το στιλ των επισκεπτών
και το στιλ των μεταξύ τους διαλόγων.
π.χ. στο διακονιάρη τα κείμενα και τα σχόλια είναι τελείως διαφορετικά από το κεάδα



Παρατήρησε λοιπόν τώρα το πλαίσιο του σεναρίου που είχες στήσει στο blogs σου
φίλε περιπλου και θα δείς ότι τα σχόλια που εισέπραττες
ήταν σε αρμονία με ένα συγκριμένο ψυχολογικό κλίμα
το οποίο ανεπαισθήτως πλην σαφώς είχε στηθεί.

Ο διακονιάρης π.χ. θα έλεγε ότι παίζεις το έργο «όλοι είμαστε υπέροχοι»
ενώ ο βλοσυρός καιάδας θα σου έλεγε ( άσε καλύτερα…)

Στη πραγματικότητα είχες και εσύ (και πολλοί άλλοι) φτιάξει εκείνο το είδος του blog που έλκει τους λεγόμενους «μελοδραματικούς» τύπους



«Υπέροχους» ανθρώπους που ζουν σε δυσθεώρητα ύψη αρετής ομορφιάς, συναισθηματικότητας, ευαισθησίας και δε συμμαζεύεται… ή στη κόλαση.
Οι άνθρωποι , οι καταστάσεις , τα πράγματα , ο ….καιρός γι αυτούς είναι
ή «υπέροχα» ή κόλαση – ενδιάμεσες αποχρώσεις δεν υπάρχουν-

Η επιθυμία τους για έγκριση , προσοχή και «οπαδούς» είναι τόσο ισχυρή
που έχουν χωρίσει τον εαυτό τους σε μέρη αρεστά στους «οπαδούς» τους
και μέρη που …δεν υπάρχουν.

Όταν αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν τα μη αποδεκτά μέρη του εαυτού τους
που λείπουν ,όλα γίνονται κομμάτια.

Φυσικά είναι εξαιρετικοί υπνωτιστές.
διότι δεν χρειάζεται να δημιουργήσουν πλαστές πραγματικότητες
(που είναι η δουλειά του υπνωτιστή )
είναι οι ίδιοι πλαστές πραγματικότητες.

Μιλούν με ευκολία στα φυτά ,βλέπουν αγγέλους ,κάνουν διαλογισμούς,
είσαι γι αυτούς ο ιδανικός άνθρωπος,
συγκινούνται μέχρι δακρύων,
αντιμετωπίζουν απλούς γνωστούς σαν αδερφές ψυχές,
είναι πομπώδεις, υπέρ συναισθηματικοί,
και ποτέ μα ποτέ δε κάνουν κάτι κακό.
(το new age ειναι δικό τους κατασκεύασμα)

μελοδραματικοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να θεωρούνται «υπέροχοι» από όλους.

Κοινωνικά άτομα με τεράστια ανάγκη για προσοχή και αφοσιωμένο κοινό,
και που αυτό που καθορίζει τις πράξεις τους
είναι το πώς αισθάνονται όχι το τι σκέφτονται.

γίνονται αυτομάτως αυτό που θέλεις τι στιγμή που θα μυριστούν ότι το θέλεις
αρκεί να συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο σου με συνεπεία στο έργο τους
αλλιώς …περνούν στην αντίθετη όχθη
και είσαι και σύ μέρος της κόλασης και προδότης και Ιούδας Ισκαριώτης
και άστα να πάνε…

Οι μελοδραματικοί ανήκουν και αυτοί στα «παιδιά της νύκτας»
τους λεγόμενους κατά τον Dr Albert Bernstein “βρικόλακες του συναισθήματος» ,
δηλαδή στους πιο ενδιαφέροντες και επικίνδυνους ανθρώπους που υπάρχουν.

Προσοχή , δαγκώνουν!


Wednesday, August 6, 2008

..όταν το πνεύμα του κακού συναντά τη τεχνολογία

το "θέμα των ημερών " της Αλέκας μου θύμισε ένα βίντεο που είχα φτιάξει
πάνω σ ένα ποίημα της Μαργαρίτας με πίνακες κυρίως του ZDZISŁAW BEKSIŃSKI
και μουσική Requiem Mass in D minor (K. 626) by Wolfgang Amadeus Mozart.

Θυμήθηκα επίσης αυτά που διάβασα από ένα σύγχρονο στοχαστή τον Δημήτριο Νιάνια
στο «Κρίσεις και Συρράξεις του Συγχρόνου Πολιτισμού.» όπου έλεγε
ότι ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μια τρομακτική απογοήτευση και «προδοσία»
από την επιστήμη την οποία και θεοποίησε
όταν μετατόπισε το κέντρο βάρους της ύπαρξής του από τη καρδιά στο μυαλό.

Οι θετικές επιστήμες του τάξανε γνώση του κόσμου και των μυστηρίων του
αλλά προπάντων μέσω αυτής της γνώσης επίλυση των βιοτικών προβλημάτων
,στην εργασία, στη υγεία, στις συνθήκες ζωής δηλαδή στη καθημερινότητα.

κι αντι αυτού βλέπει τη γνώση να φέρνει τέτοιο όλεθρο
που ποτέ η άγνοια δε θα φανταζόταν.

Οι θεωρητικές επιστήμες (προπάντων σαν ψυχολογία και κοινολογία )
του τάξανε γνώση στη κατανόηση του εαυτού του και της κοινωνίας
με σκοπό να μάθει να διαχειρίζεται τον εαυτό του και τους άλλους σωστά.

Αντ αυτού εισέπραξε με μύριους φρουδικούς και σκιννεριανούς τρόπους τη άποψη
ότι ο ίδιος είναι ένα αυτόματο –κτήνος
άθυρμα του παραλόγου , του ενστίκτου, του υποσυνειδήτου των ορμών)….
…..
Ζεί δηλαδή εν μέσω καρκινομάτων!
επιμέρους στόχων όπως π,χ, η γνώση, η οικονομία κ.τ.λ. οι οποίες αυτονομήθηκαν
σαν καρκινικά κύταρα και στρέφονται εναντίων του οργανισμού
που θα έπρεπε να υπηρετούν.
…..
βάλε αλάτσι ...
που λέει και ο διακονιάρης

Friday, August 1, 2008

Warning: Blogging can be dangerous ...

Too Much Blogging = Tumor

διαβάζοντας αυτά που συνέβησαν στο blog φίλου μου
( συχνό φαινόμενο στο χώρο) πρέπει να προειδοποιήσομε

Προσοχή το blogiging είναι επικίνδυνο.

Οι bloggers δημιουργούμε «δικτυακές προσωπικότητες» δηλαδή ρόλους.
Αυτό δεν είναι κατ ανάγκη αρνητικό.
O ρόλος λειτουργεί σαν «βήμα» για τον γράφοντα όπως ακριβώς ο «αφηγητής» ενός μυθιστορήματος για τον συγγραφέα.

Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο η «δικτυακή αυτή προσωπικότητα» που είναι η προβολή μας στο διαδίκτυο
να μην "γίνει" αυτό που θα θέλαμε να είμαστε.
Και δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί που κάνουν το ίδιο σφάλμα

το οποίο σιγά σιγά μας ενώνει σε «κοινότητες» αλληλοϋποστήριξης
αυτού του σφάλματος.
Υποστηρίζω αυτό που «προβάλεις» ότι είσαι και εισπράττω από σένα το ίδιο.

Από αυτό το σημείο ξεκινά ο κίνδυνος.

Δε νομίζω πλέον μόνο εγώ ότι είμαι καταπληκτικός ποιητής ή φιλόσοφος ,
ή στοχαστής ,ή ευγενική ψυχή, ή ότι άλλο τέλος πάντων έχω προικίσει
τον «άρχοντα της νύχτας» ή τον «αετό του φεγγαριού» ή το «κρίνο της αυγής»
ή όπως αλλιώς ονόμασα την δικτυακή μου προβολή αλλά και ένα σωρό άλλοι.

Και νάμαστε λοιπόν να αναβιώνομε το έργο του Θερβάντες στο κυβερνοχώρο
(στο μη τόπο που διάβασα κάπου)




και από άσημοι και πεζοί Αλόνσο Κιχάνο να γινόμαστε

El ingenioso hidalgo Don Quijote de la Mancha

(«Ο πολυμήχανος ιδαλγός Δον Κιχότε από τη Μάντσα») …..και όποιο πάρει ο χάρος….
υπερασπιστές των αδυνάμων γυναικών και των κατατρεγμένων, σοφοί και επιστήμονες επι παντός επιστητού , ποιητές και ευαίσθητοι ,άνθρωποι του πνεύματος και … κυνηγοί αγρίων κονίκλων και λεόντων… και δε συμαζεύεται....




Αν λοιπόν κινδυνεύει όπως δείξαμε να καβαλήσει τον Ροσινάντη ένας λογικός άνθρωπος φανταστήτε τι θα συμβεί με κάποιο με ήδη διαταραγμένη σχέση με τη πραγματικότητα.
-βάλε αλάτσι-

που λέει και ο διακονιάρης ο οποίος έβγαλε και μαντινάδες και κορόιδευε τον Keada

(και τους όμοιους βαρύγδουπους) με τα παρακάτω λόγια!

Αφεντικό Κύριε Κώστα γενναίε άνδρα και περίφημε φιλόσοφε.
Τόσο πολύ εθαύμασα τα λόγια σου που οι παρακάτω μαντινάδες μοναχές τους ξεπηδήσανε από το ξεροκέφαλό μου …….

Τις καταθέτω με άπειρο σεβασμό για σένα και τα γραφόμενά σου


Όπως σ ακούω και μιλείς τάξε πως είσαι ο Νίτσε
τύφλα να έχεις Σολωμέ και Παλαμά και Ρίτσε !

Πολλά σοφός εγίνηκες και ένδοξος περίσσια
και σύντομα η φήμη σου θα φτάσει στα Παρίσια
!

Τα λόγια σου είναι σοφά χρυσές οι κουβεντούλες
και εκουζουλαθήκανε στο δίκτυο οι γριούλες !

Ολημερίς στο internet σοφές κουβέντες πλάθεις
κ όλους εμάς τους αδαείς άραγε που μας γράφεις?

Ποιητής και αναρριχητής φιλόσοφος με κάλος
Αν δε …δοξάστηκες μικρός θα ...δοξαστείς μεγάλος ...

πως αντέδρασε ο ...Κεαδας??

παραλίγο να μη ξαναμιλήσουνε.......