Thursday, August 7, 2008

Περιπλολογία...



Κατ αρχήν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ο τίτλος που διάλεξε ο περίπλους
«η ουτοπία του blogger»
πράγματι βρισκόμαστε στον ου-τόπο του διαδικτύου.
Όπως είπα και σε σχετική ανάρτηση , για μένα κάθε nick_name (ψευδώνυμο)
στο μη τόπο του διαδικτύου είναι ένας ρόλος.

Ο Καιάδας , ο διακονιάρης , ο περίπλους , κ.τ.λ είναι ρόλοι –ήρωες
σ ένα διαδραστικό – πολυφωνικό – μυθιστόρημα όπου τα blogs όπως του περιπλους , το δικό μου και των άλλων είναι στη ουσία οι τόποι δράσης αυτών των ηρώων, οι «θεατρικές σκηνές» όπου θα «παίξουν» θα ξεδιπλώσουν τη προσωπικότητά τους
(οι ήρωες , όχι τα φυσικά πρόσωπα) θα αγαπηθούν, θα μαλώσουν, θα χειροκροτήσουν,
θα θαυμαστούν, θα διαφωνήσουν , θα μπουν σε μάχες , θα δρέψουν νίκες
και θα υποστούν ήττες ….

Δεν βλέπω τίποτε το αρνητικό στα παραπάνω – αρκεί κατά τη γνώμη μου-
να μπορώ να ξεχωρίσω τον Κεάδα ή τον διακονιάρη ( δυό ρόλους που έχω )
από τον εαυτό μου.
Δηλαδή όπως λένε να μη με απορροφήσει η δικτυακή μου προσωπικότητα.
Όπως ακριβώς δε πρέπει να μας «απορροφήσει» π.χ. ο επαγγελματικός μας ρόλος.

Κάθε blog έχει το χαρακτήρα του
–καλλιεργεί ένα συγκεκριμένο και χαρακτηριστικό συναισθηματικό κλίμα-
που καθορίζει κατά κάποιο τρόπο και το στιλ των επισκεπτών
και το στιλ των μεταξύ τους διαλόγων.
π.χ. στο διακονιάρη τα κείμενα και τα σχόλια είναι τελείως διαφορετικά από το κεάδα



Παρατήρησε λοιπόν τώρα το πλαίσιο του σεναρίου που είχες στήσει στο blogs σου
φίλε περιπλου και θα δείς ότι τα σχόλια που εισέπραττες
ήταν σε αρμονία με ένα συγκριμένο ψυχολογικό κλίμα
το οποίο ανεπαισθήτως πλην σαφώς είχε στηθεί.

Ο διακονιάρης π.χ. θα έλεγε ότι παίζεις το έργο «όλοι είμαστε υπέροχοι»
ενώ ο βλοσυρός καιάδας θα σου έλεγε ( άσε καλύτερα…)

Στη πραγματικότητα είχες και εσύ (και πολλοί άλλοι) φτιάξει εκείνο το είδος του blog που έλκει τους λεγόμενους «μελοδραματικούς» τύπους



«Υπέροχους» ανθρώπους που ζουν σε δυσθεώρητα ύψη αρετής ομορφιάς, συναισθηματικότητας, ευαισθησίας και δε συμμαζεύεται… ή στη κόλαση.
Οι άνθρωποι , οι καταστάσεις , τα πράγματα , ο ….καιρός γι αυτούς είναι
ή «υπέροχα» ή κόλαση – ενδιάμεσες αποχρώσεις δεν υπάρχουν-

Η επιθυμία τους για έγκριση , προσοχή και «οπαδούς» είναι τόσο ισχυρή
που έχουν χωρίσει τον εαυτό τους σε μέρη αρεστά στους «οπαδούς» τους
και μέρη που …δεν υπάρχουν.

Όταν αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν τα μη αποδεκτά μέρη του εαυτού τους
που λείπουν ,όλα γίνονται κομμάτια.

Φυσικά είναι εξαιρετικοί υπνωτιστές.
διότι δεν χρειάζεται να δημιουργήσουν πλαστές πραγματικότητες
(που είναι η δουλειά του υπνωτιστή )
είναι οι ίδιοι πλαστές πραγματικότητες.

Μιλούν με ευκολία στα φυτά ,βλέπουν αγγέλους ,κάνουν διαλογισμούς,
είσαι γι αυτούς ο ιδανικός άνθρωπος,
συγκινούνται μέχρι δακρύων,
αντιμετωπίζουν απλούς γνωστούς σαν αδερφές ψυχές,
είναι πομπώδεις, υπέρ συναισθηματικοί,
και ποτέ μα ποτέ δε κάνουν κάτι κακό.
(το new age ειναι δικό τους κατασκεύασμα)

μελοδραματικοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να θεωρούνται «υπέροχοι» από όλους.

Κοινωνικά άτομα με τεράστια ανάγκη για προσοχή και αφοσιωμένο κοινό,
και που αυτό που καθορίζει τις πράξεις τους
είναι το πώς αισθάνονται όχι το τι σκέφτονται.

γίνονται αυτομάτως αυτό που θέλεις τι στιγμή που θα μυριστούν ότι το θέλεις
αρκεί να συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο σου με συνεπεία στο έργο τους
αλλιώς …περνούν στην αντίθετη όχθη
και είσαι και σύ μέρος της κόλασης και προδότης και Ιούδας Ισκαριώτης
και άστα να πάνε…

Οι μελοδραματικοί ανήκουν και αυτοί στα «παιδιά της νύκτας»
τους λεγόμενους κατά τον Dr Albert Bernstein “βρικόλακες του συναισθήματος» ,
δηλαδή στους πιο ενδιαφέροντες και επικίνδυνους ανθρώπους που υπάρχουν.

Προσοχή , δαγκώνουν!


8 comments:

Anonymous said...

Καλημέρα.Αυτό το "απόλυτο μηδεν" στα σχόλια τα λέει όλα.Σε διάβασα με προσοχή Κώστα.Οι άνθρωποι όμως θα χωρίζονται πάντα σε δύο κατηγορίες: Στους επιδεκτικούς και στους ανεπίδεκτους μάθησης. Επίσης σεν συμφωνώ καθόλου με την "χαμηλή" αξία που αποδίδεις στο συναίσθημα και τους συναισθηματικούς ανθρώπους. Μη ξεχνάμε ότι όλη η εκπ/κή πράξη στηρίζεται στο συναίσθημα.Αλλιώς μάθημα θα έκανε κάποιο μηχάνημα. Διακρίνω έναν άκρατο ρεαλισμό,ένα υπέρμετρο πραγματισμό στις σκέψεις σου, πράγματα που ανταποκρίνονται μεν στην ισορροπία του ανθρώπινου όντος, να στέκει καλά στα δυο του πόδια και να πατά καλά στη γη.Το κεφάλι όμως πάντα θα είναι μετέωρο, περιστρεφόμενο ως περισκόπιο και με ακριβή θέση(γεωγρ. ήκος και πλάτος) στον ουράνιο θόλο ως φυσική του κατοικία,σε αντίθεση με αυτή των ποδιών που εφάπτονται της γης. Και κει ψηλά, σ΄αυτό τον ουρανό δεν έχει μόνο φυσικά και χημικά στοιχεία προς ανάλυση, οξυγόνο, άζωτο κλπ,αλλά κυρίως συναίσθημα και δέος, που χωρίς αυτά,δύσκολα θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αναπνεύσει.Απ΄όλα σου τα σχόλια μέχρι τώρα, αυτό που με διασκέδασε, ηταν αυτό με τα αβατάρ, να δείχνουμε τα "κότσια" μας δηλ. αντι για αβατάρ.Θα είχαμε γεμίσει..."κότσια" και παπάρια, οπότε δεν θα ήμαστε πλέον σε καμία περιπλολογία τώρα, αλλά σε μια ουτοπική και άνευ συναισθήματος... παπαρολογία. Εκεί θα καταλήγει ΠΑΝΤΑ όποιος πορεύεται χωρίς συναίσθημα, χωρίς να μπορεί να ξεμακρύνει διόλου από το χώρο, άντε να πάει και μερικά εκατοστά πιο κει,λίγο πιο πίσω,με ορατό πλέον τον κίνδυνο του "the dog shit syndrom", που γυρνάει κάθε τόσο και τα ...καμαρώνει μονολογώντας: " Τι ωραία σκ...τά που έκανα πάλι σήμερα"!
Αυτός είναι ο κόσμος και οι επικίνδυνοι άνθρωποι ..χωρίς συναίσθημα.Αυτόν τον κόσμο ονειρεύτηκες Κώστα; Μέχρι εκεί φτάνει ο οραματισμός σου και η επιστημονική σου κατά τα υπόλοιπα ανάλυση, του ανθρώπινου συναισθήματος;
Δημήτρης.

Λορελάη said...

Χωρίς να ξέρω αν ισχύει για το μπλογκ του Περίπλου, που δεν έχω παρακολουθήσει, βρίσκω ενδιαφέρουσα αυτή τη σκέψη περί "αντικατοπτρισμού" μεταξύ μπλογκ-μπλόγκερ και επισκεπτών, και ανατροφοδότησης του ρόλου. Σίγουρα ισχύει το ότι το κάθε μπλογκ δημιουργεί ένα ύφος και ένα κλίμα, μέσα στο οποίο κινούνται και οι επισκέπτες.
Δεν είμαι μόνο τόσο σίγουρη για το τι εννοείς λέγοντας "ρόλος", γιατί εγώ νομίζω ότι δεν απομακρυνόμαστε και τόσο πολύ από τον εαυτό μας στα μπλογκς. Κάποιοι δεν το προσπαθούμε καν, αλλά κι αυτοί που ίσως το επιδιώκουν, δεν νομίζω ότι το κατορθώνουν. Χρειάζεται εξαιρετικό ταλέντο, Κωστή μου, το να καταφέρεις να 'γίνεις' ένας άλλος. Και δεν ξέρω καν αν είναι εφικτό. Γιατί ακόμη και στο θέατρο, δικά σου κομμάτια και βιώματα χρησιμοποιείς για να στήσεις έναν ρόλο. Απλώς μπορεί στο μπλογκ να τονίζεις κάποια κομμάτια σου και ν' αφήνεις στην σκιά κάποια άλλα. Τα οποία όμως διαφαίνονται, πιστεύω.
Ως προς το ζήτημα του συναισθήματος που λέει ο φίλος Δημήτρης πιο πάνω, εγώ δεν είδα στην ανάρτησή σου υποτίμηση του συναισθήματος. Άλλο πράγμα το συναίσθημα και άλλο ο "μελοδραματισμός" όπως τον περιγράφεις. Προσωπικά τους "μελοδραματικούς" τύπους, δεν τους βρίσκω διόλου "ενδιαφέροντες και επικίνδυνους", τους βρίσκω απλά βαρετούς.
καλό απόγευμα φίλε.

Anonymous said...

Νομίζω η διαφορές μεταξύ μελοδραματισμού και συναισθήματος είναι ορατές και δια γυμνού οφθαλμού.Όταν "βαφτίζουμε" το συναίσθημα μελοδραματισμό,γιατί έτσι "βολεύει", τότε προβαίνουμε σε μια καθαρή λογική αυθαιρεσία η οποία προσβάλει την κοινή λογική, οπότε σταματάω και απέχω κι από τη συζήτηση.
Δημήτρης.

Λορελάη said...

Κε Δημήτρη, λυπάμαι αν απέχετε από την συζήτηση εξαιτίας μου. Φαντάζομαι ότι μού επιτρέπετε να διαφωνώ μαζί σας. Αν και εκκινούμε από μια κοινή παραδοχή, ότι το συναίσθημα διαφέρει από τον μελοδραματισμό. Αυτό λοιπόν που ισχυρίζομαι, είναι ότι οι "μελοδραματικοί" άνθρωποι, όπως τους περιγράφει σωστά νομίζω σε γενικές γραμμές ο Κωστής, δεν είναι κατ' ανάγκην ιδιαίτερα συναισθηματικοί άνθρωποι, αλλά επιδειξίες ενός συναισθηματισμού, ο οποίος ίσως να υπάρχει, ίσως και όχι. Γιατί ο "μελοδραματισμός" είναι συμπεριφορά, ενώ το συναίσθημα καθ' εαυτό ενδιάθετη κατάσταση. Είτε λοιπόν υπάρχει και εκτίθεται επιδεικτικά είτε δεν υπάρχει και εκτίθεται επιτηδευμένα. Και στις δύο περιπτώσεις, προσωπικά με ενοχλεί. Φαντάζομαι ότι έχω αυτό το δικαίωμα.

Ψαράκης Κ. said...

Αγγέλα
έχεις δίκιο , καθόλου δεν απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας στα blogs (το αντίθετο θα ήταν ή τέχνη -πράγμα δύσκολο όπως λές και εσύ- ή υποκρισία)
Ρόλος για μένα είναι οι ξεχωριστές φωνές που έχομε μέσα μας που τους δίνομε υπόσταση και τη δυνατότητα να αναπροσδιοριστούν μέσω του λόγου τους χειραφετημένες από το "κεντρικό έλεγχο" του δημιουργού τους.
σα να λέμε το Αρμυρίκι, η Πικροδάφνη, ο Κέδρος.
Κάτι τέτοιο ειναι ο κεαδας ο διακονιάρης ο Seienchin...
οπότε μου αρέσει έτσι να αντιλαμβάνομαι και τους άλλους να γράφομε όλοι μαζί ένα "πολυφωνικό" μυθιστόρημα ,ήρωες ,χειραφετημένοι από τον "συγγραφέα μας" τον "Ντοστογιέφσκι

τώρα όσο αφορά τις παρατηρήσεις του Δημήτρη, δε έχω να προσθέσω τίποτα σ αυτά που ειπες.

Ψαράκης Κ. said...

οσο αφορά το χαρακτηρισμό "ενδιαφέροντες και επικίνδυνους" δεν ειναι δικός μου αλλά του Dr Albert Bernstein .
έχει κάποιο δίκιο αλλά όχι για τους μελό αλλά π.χ. τους "αντικοινονικούς ριψοκίνδυνους" ??

Λορελάη said...

Κωστή μου, έτσι ακριβώς. Διαφορετικές φωνές. Γιατί "εξαρχής είμαστε πολύγλωσσοι"... Πλήθος "φωνών" συνωθούνται, συγκρούονται, αντιφάσκουν, μα τελικά -μ' έναν ονειρικό, λέι ο Μπαχτίν, εγώ θάλεγα γοητευτικό τρόπο-, συνυπάρχουν μέσα μας. Και ω του θαύματος, μας οδηγούν χωρίς καλά καλά να ξέρουμε το πώς, στο... "πολυφωνικό" μυθιστόρημα της... ζωής μας.
(αν ήξερες το πόσο χάρηκα που κατάλαβες τι ρόλο παίζουν τα "δέντρα" μου..., που δεν χρειάστηκε να εξηγήσω... αν ήξερες... Μεγάλο δώρο μού έκανες Κωστή! το ευχαριστώ είναι λίγο.)
Για το εδώ, κι εγώ τόχω σκεφτεί. Πού είναι ένας ικανός σημερινός γραφιάς να κάνει ένα μυθιστορημα με e-προσωπα, μισοσάρκινα, μισοπλασματικά; Και να αναδείξει πατώντας πάνω σ' αυτά όλον αυτόν το λαβύρινθο, τη σχέση και την διαπλοκή αλήθειας-ψεύδους. Να δείξει το πόση αλήθεια τελικά κρύβει το ψέμα. Πού;

ειρήνη said...

μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες