Περιπλολογία...

Κατ αρχήν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ο τίτλος που διάλεξε ο περίπλους
«η ουτοπία του blogger»
πράγματι βρισκόμαστε στον ου-τόπο του διαδικτύου.
Όπως είπα και σε σχετική ανάρτηση , για μένα κάθε nick_name (ψευδώνυμο)
στο μη τόπο του διαδικτύου είναι ένας ρόλος.

Ο Καιάδας , ο διακονιάρης , ο περίπλους , κ.τ.λ είναι ρόλοι –ήρωες
σ ένα διαδραστικό – πολυφωνικό – μυθιστόρημα όπου τα blogs όπως του περιπλους , το δικό μου και των άλλων είναι στη ουσία οι τόποι δράσης αυτών των ηρώων, οι «θεατρικές σκηνές» όπου θα «παίξουν» θα ξεδιπλώσουν τη προσωπικότητά τους
(οι ήρωες , όχι τα φυσικά πρόσωπα) θα αγαπηθούν, θα μαλώσουν, θα χειροκροτήσουν,
θα θαυμαστούν, θα διαφωνήσουν , θα μπουν σε μάχες , θα δρέψουν νίκες
και θα υποστούν ήττες ….

Δεν βλέπω τίποτε το αρνητικό στα παραπάνω – αρκεί κατά τη γνώμη μου-
να μπορώ να ξεχωρίσω τον Κεάδα ή τον διακονιάρη ( δυό ρόλους που έχω )
από τον εαυτό μου.
Δηλαδή όπως λένε να μη με απορροφήσει η δικτυακή μου προσωπικότητα.
Όπως ακριβώς δε πρέπει να μας «απορροφήσει» π.χ. ο επαγγελματικός μας ρόλος.

Κάθε blog έχει το χαρακτήρα του
–καλλιεργεί ένα συγκεκριμένο και χαρακτηριστικό συναισθηματικό κλίμα-
που καθορίζει κατά κάποιο τρόπο και το στιλ των επισκεπτών
και το στιλ των μεταξύ τους διαλόγων.
π.χ. στο διακονιάρη τα κείμενα και τα σχόλια είναι τελείως διαφορετικά από το κεάδα



Παρατήρησε λοιπόν τώρα το πλαίσιο του σεναρίου που είχες στήσει στο blogs σου
φίλε περιπλου και θα δείς ότι τα σχόλια που εισέπραττες
ήταν σε αρμονία με ένα συγκριμένο ψυχολογικό κλίμα
το οποίο ανεπαισθήτως πλην σαφώς είχε στηθεί.

Ο διακονιάρης π.χ. θα έλεγε ότι παίζεις το έργο «όλοι είμαστε υπέροχοι»
ενώ ο βλοσυρός καιάδας θα σου έλεγε ( άσε καλύτερα…)

Στη πραγματικότητα είχες και εσύ (και πολλοί άλλοι) φτιάξει εκείνο το είδος του blog που έλκει τους λεγόμενους «μελοδραματικούς» τύπους



«Υπέροχους» ανθρώπους που ζουν σε δυσθεώρητα ύψη αρετής ομορφιάς, συναισθηματικότητας, ευαισθησίας και δε συμμαζεύεται… ή στη κόλαση.
Οι άνθρωποι , οι καταστάσεις , τα πράγματα , ο ….καιρός γι αυτούς είναι
ή «υπέροχα» ή κόλαση – ενδιάμεσες αποχρώσεις δεν υπάρχουν-

Η επιθυμία τους για έγκριση , προσοχή και «οπαδούς» είναι τόσο ισχυρή
που έχουν χωρίσει τον εαυτό τους σε μέρη αρεστά στους «οπαδούς» τους
και μέρη που …δεν υπάρχουν.

Όταν αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν τα μη αποδεκτά μέρη του εαυτού τους
που λείπουν ,όλα γίνονται κομμάτια.

Φυσικά είναι εξαιρετικοί υπνωτιστές.
διότι δεν χρειάζεται να δημιουργήσουν πλαστές πραγματικότητες
(που είναι η δουλειά του υπνωτιστή )
είναι οι ίδιοι πλαστές πραγματικότητες.

Μιλούν με ευκολία στα φυτά ,βλέπουν αγγέλους ,κάνουν διαλογισμούς,
είσαι γι αυτούς ο ιδανικός άνθρωπος,
συγκινούνται μέχρι δακρύων,
αντιμετωπίζουν απλούς γνωστούς σαν αδερφές ψυχές,
είναι πομπώδεις, υπέρ συναισθηματικοί,
και ποτέ μα ποτέ δε κάνουν κάτι κακό.
(το new age ειναι δικό τους κατασκεύασμα)

μελοδραματικοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να θεωρούνται «υπέροχοι» από όλους.

Κοινωνικά άτομα με τεράστια ανάγκη για προσοχή και αφοσιωμένο κοινό,
και που αυτό που καθορίζει τις πράξεις τους
είναι το πώς αισθάνονται όχι το τι σκέφτονται.

γίνονται αυτομάτως αυτό που θέλεις τι στιγμή που θα μυριστούν ότι το θέλεις
αρκεί να συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο σου με συνεπεία στο έργο τους
αλλιώς …περνούν στην αντίθετη όχθη
και είσαι και σύ μέρος της κόλασης και προδότης και Ιούδας Ισκαριώτης
και άστα να πάνε…

Οι μελοδραματικοί ανήκουν και αυτοί στα «παιδιά της νύκτας»
τους λεγόμενους κατά τον Dr Albert Bernstein “βρικόλακες του συναισθήματος» ,
δηλαδή στους πιο ενδιαφέροντες και επικίνδυνους ανθρώπους που υπάρχουν.

Προσοχή , δαγκώνουν!