Tuesday, December 30, 2008

χρόνια πολλά



Y.Γ.

Παρακαλώ ακούστε το όλο!

δε μπορώ να βρώ κάτι καλύτερο για τις ευχές μου
απο την απίστευτη Φλερυ 
(επιμένω ακούστε το όλο και θα καταλάβετε γιατί!)

Monday, December 29, 2008

Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων



Ο Πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής έκανε την ακόλουθη δήλωση:

"Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, η πρόκληση είναι ξεκάθαρη: 
Να θωρακίσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα απέναντι στη βία ακραίων ομάδων. Γι’ αυτό η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας.
Κατέστησα σαφή τη θέση μου 
ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς
είναι εχθροί της Δημοκρατίας."

Ένας τοίχος χωρίζει το Λύκειο Ασημίου από το κτήριο της Αγροφυλακής .
Τους καφέδες τους τους παραγγέλλουν στο κυλικείο μας.

Δίπλα , στο Λύκειο, μια εξαιρετική συνάδελφος, φιλόλογος, αναπληρωτής ,που σε ελάχιστο διάστημα κατέκτησε με τις γνώσεις και το ηθος της μαθητές και γονείς «διαβάζει για τον ΑΣΕΠ» που αναβλήθηκε λόγω των επεισοδίων και των καταλήψεων.
Εχει εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο με πανελλήνιες , υπέστη με επιτυχία τις εξετάσεις του Πανεπιστημίου , συμβαίνει να έχει και master , διδάσκει ήδη με απόλυτη επιτυχία και πρέπει να εξεταστεί για να συνεχίσει να διδάσκει.

Από δίπλα , μακάριοι οι αγροφύλακες πίνουν το καφέ τους, προσπαθώντας να «συνέλθουν» από την εξαντλητική διαδικασία της επιλογής τους δηλαδή ….

ΦΕΚ A 148/5.7.2007 NOMOΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 3585
Προστασία του περιβάλλοντος, αγροτική ασφάλεια και άλλες διατάξεις.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εκδίδομε τον ακόλουθο νόμο που ψήφισε η Βουλή:


….. Η επιλογή τους γίνεται με σύστημα αντικειμενικών κριτηρίων (μόρια). 
Κριτήρια πρόσληψης αποτελούν ο γενικός βαθμός απολυτηρίου Λυκείου, η γνώση ξένων γλωσσών, η εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων ως εφέδρων αξιωματικών ή σε ειδικές δυνάμεις των Ενόπλων Δυνάμεων και η κατοχή άδειας οδήγησης μοτοποδηλάτου ή μοτοσικλέτας.
…….Για την αξιολόγηση και βαθμολόγηση της εν γένει προσωπικότητας των υποψηφίων και της δυνατότητας να ανταποκριθούν στην άσκηση των καθηκόντων τους, οι υποψήφιοι υποβάλλονται σε προφορική συνέντευξη ενώπιον επιτροπής, που αποτελείται από έναν εκπρόσωπο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με βαθμό τουλάχιστον νομικού συμβούλου, που ορίζεται προς τούτο από τον Πρόεδρο αυτού και από δύο Αγρονομικούς Διευθυντές. Η ίδια επιτροπή έχει και την ευθύνη της διενέργειας της διαδικασίας πρόσληψης……

Αθήνα, 2 Ιουλίου 2007

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΚΑΡΟΛΟΣ ΓΡ. ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ

ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ

 


Αυτός ο βανδαλισμός , η απροκάλυπτη ηθική βία , ο δημόσιος βιασμός της ισονομίας γίνεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια των εφήβων –θυμάτων όπου
κατά το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών , ως παράρτημα της Διακήρυξης των θεμελιωδών αρχών της δικαιοσύνης σχετικά με τα θύματα της κατάχρησης εξουσίας,

"Με τον όρο "θύματα" νοούνται τα άτομα που έχουν υποστεί, είτε ατομικά είτε ομαδικά, βλάβη, κυρίως ζημιά στη σωματική ή πνευματική τους ακεραιότητα, ηθική οδύνη, υλική απώλεια ή σοβαρή ζημιά στα θεμελιώδη δικαιώματά τους λόγω ενεργειών ή παραλείψεων που δεν συνιστούν παραβίαση της εθνικής ποινικής νομοθεσίας , αλλά αποτελούν παραβιάσεις των διεθνών προδιαγραφών όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα".


Ο Πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, η πρόκληση είναι ξεκάθαρη: Να θωρακίσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα απέναντι στη βία ακραίων ομάδων. Γι’ αυτό η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας.
Κατέστησα σαφή τη θέση μου 
ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας.......




Wednesday, December 24, 2008

το προσκυνητήρι


πρόλαβα και την είδα
Κυριακή πρωί στην μεσαία λωρίδα
της φαρδιάς λεωφόρου
με τα σαστισμένα δέντρα
που δε μπορούν να καταλάβουν
γιατί δε τα ‘κοψαν μαζί με τ’ άλλα,
τελείως αδιάφορη για τους οδηγούς
που ανόητοι 
φαντάζονται τη ξένη δύναμη για δική τους,
να φροντίζει σκυφτή το προσκυνητάρι.
χαρούμενη
σα τη μάνα που φέρνει το πρωινό γάλα
ή σα τη γυναίκα
που φέρνει το πρωινό καφέ .
Αυτή κι ο νεκρός της στη μέση της αδυσώπητης πόλης
κάτω από τα σαστισμένα δέντρα
κι οι δικοί μου νεκροί 
που με περιμένουν
με εκείνη την απίστευτη αγάπη της ερημιάς
και την ακατανόητη χαρά των νεκρών
κάθε φορά που τους θυμόμαστε.




Tuesday, December 16, 2008

Υπερασπίσου το παιδί




Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

μόνο αν γλυτώσει το παιδί ,
 το παιδί που το κυνηγούν εκεί έξω 
γιατί αγανάκτησε
 και το παιδί μέσα μας 
που κουράστηκε πια να κλαίει 
και χάθηκε 
υπάρχει ελπίδα.

Monday, December 15, 2008

τα χαμηλοζωσμένα


 
Από το Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα , κάθε Σαββατοκύριακο ανεβαίνω στη Αθήνα.

Δε με νοιάζει η ταλαιπωρία των πλοίων και των σταθμών ,ούτε η χαμένη ξεκούραση , ούτε η Δευτέρα που πάω από το πλοίο στη τάξη για μάθημα ,όσο αυτό που γεμίζει τη ψυχή μου η πόλη των πολλών ανθρώπων.
Η οσμή της απελπισίας και της κακομοιριάς στον αέρα.

Κατεβαίνω το Σάββατο 13 του Δεκέμβρη στο Πειραιά και
 ανασαίνω άνοιξη αντί για χειμώνα ,
 και λεβεντιά αντί για κακομοιριά και απελπισία
Ανάσαινα ελεύθερα.

Ανάσαινα τη λεβεντιά των πιτσιρικάδων που όταν σκοτώσανε το φίλο τους ,
 αντί να φοβηθούνε και να τρυπώσουν στα σπίτια τους ,
 βγήκανε και τα κάμανε γυαλιά καρφιά.

Προκαλέσανε ανοικτά τις «δυνάμεις» και τις ξεφτίλισαν πλήρως.
Ούτε λίγο ούτε πολύ αποδείξανε ότι αυτοί . τα πιτσιρίκια τα χαμηλοζωσμένα ,
 με το καβάλο του παντελονιού στα γόνατα και το βρακί να φαίνεται, 
ότι ώρα θέλουν καίνε το σύμπαν 
μπροστά στα σαστισμένα και ξινά μάτια υπουργών,
 πρωθυπουργών, βουλευτών και αρμοδίων.

Στους οποίους στείλανε απλό και ξεκάθαρο μήνυμα.
Πηγαίνετε σπίτια σας-ολοι είστε ανίκανοι.

Δε καταδικάζω τη βία των πιτσιρικάδων ,
ούτε τη καταστροφή των παρουσιών των ανθρώπων
 ούτε τους κουκουλοφόρους ούτε τους ακάλυπτους την κεφαλή.

Καταδικάζω αυτούς που δημιούργησαν μέσα τους 
την οργή που ξέσπασε σε βία.

Δηλαδή τους 300 ανίκανους να κυβερνήσουν 
και τους επίσης ανίκανους να σταθούν στα πόδια τους 
που τους στηρίζουν και στηρίζονται σ αυτούς.
Η χώρα τελεί υπό την κατοχή των ανικάνων.
Οι ανίκανοι να δουλέψουν, οι ανίκανοι να διοριστούν με τη αξία τους ,
οι ανίκανοι να ανεβούν στην ιεραρχία της εργασίας τους , 
οι ανίκανοι να επιχειρήσουν, να παλέψουν τον ανταγωνισμό , 
να πλουτίσουν αν αυτό θέλουν ,
 βρήκαν σαν λύση να υποστηρίζουν τους επίσης ανίκανους να κυβερνήσουν οι οποίοι τους πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους.

Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πολιτικός στην Ελλάδα που να παράγει πολιτική σωστή ή λάθος!

Όλοι «παριστάνουν» τους πολιτικούς.
 Η πολιτική έγινε ηθοποιία αλλά δυστυχώς με πραγματικές συνέπειες.

Ο πρωθυπουργός διαβάζει εκθέσεις ιδεών (ισως για πανελλήνιες?)
 όπου συνεχώς ανακοινώνει τις καλές του προθέσεις 
λες και δε κυβερνά ή λες καιπροσπαθει να πείσει τον εαυτό του οτι κυβερνά!


ο δε αρχηγός της αντιπολίτευσης θέλει να μας παρουσιάσει τη πουτάνα για παρθένα!

Να μιλά τόσο ωραία αλλά σαν ουδέποτε να κυβερνήθηκε η χώρα από το Πασοκ 
σαν να πρόκειται για νέο κόμμα που κάνει τα πρώτα του βήματα , 
και στο βάθος να χειροκροτούν και να γλείφονται όλα τα παλιά λαμόγια και να ακονίζουν τα μαχαιροπήρουνα.

Το Λάος αγκαλιά με τη Παπαρήγα σε ένα μαυροκόκκινο έρωτα στον οποίο τους οδήγησε "ο φόβος μπροστά στην ελευθερία" του επαναστατημένου εφήβου. 
και το Σύριζα να ξεπλένει τα χέρια μόλις του τράβηξε το αυτάκι η Παπαρήγα και η τελευταία δημοσκόπηση.

Τα πράσινα λαμόγια έτοιμα να κάτσουν στο τραπέζι μόλις σηκωθούν τα μπλε και αλλάξουν οι αρμόδιοι τραπεζομάντηλα.

Οποία συνομωσία των ανικάνων!

Αντί να πάνε όλοι μαζί να βόσκουν κούβους , μα δε κάνουν για τίποτε άλλο συνωμότησαν!
Και το χειρότερο!
Όπως ο βιαστής εξασφαλίζει τη σιωπή του θύματος δημιουργώντας του τύψεις και ενοχές γι αυτό που αυτός έκαμε έτσι κι αυτοί.
Μας έκαναν να αισθανόμαστε τύψεις που μας εξαπάτησαν! Γιατί λέει «εσείς μας ψηφίσατε»


Έλα όμως που οι δεκαεπτάρηδες δε τους ψήφισαν..δε νιώθουν τύψεις και μίλησαν ανοικτά και τους είπαν το go home που λέγαμε και μείς στους Αμερικάνους κάποτε στις Γούβες , πάλαι ποτέ δεκαεπτάρηδες…

Δε ξέρω πώς να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στα πιτσιρίκια τα χαμηλοζωσμένα ,με τα όρθια μαλλιά σα τα κοκοράκια για το δώρο της απενοχοποίησης που μου κάμανε.

Που φωνάξανε το περίφημο (από το παραμύθι του Άντερσεν που καλύτερα από χίλιες κοινωνικές αναλύσεις εξηγεί την εποχή μας – τα ρούχα του βασιλιά)
-ο βασιλιάς είναι γυμνός-
επιφυλάσσομαι να ανταποδώσω .





Sunday, November 9, 2008

ψαρή φοράδα

 11και ιδού ίππος λευκός και ο καθήμενος επ αυτόν πιστός  και αληθινός και εν δικαιοσύνη κρίνει και πολεμεί

    12οι δε οφθαλμοί αυτού φλόξ πυρός και επι την κεφαλήν αυτού διαδήματα πολλά,

 έχων όνομα γεγραμμένον ο ουδείς οίδεν ει μη αυτός

    




.
.
.
.
.
.
.
Στην αποβάθρα του ηλεκτρικού
εκεί στο υπόγειο
με τις κυλιόμενες σκάλες
ανάμεσα στους ανθρώπους που στέκονταν
φροντίζοντας να μην είναι εκεί
πρόλαβα και τον είδα
καβαλάρη στη ψαρή του φοράδα
τη στιγμή που έσκυβε
να την χαϊδέψει στο λαιμό
και με θωρούσε που τον έβλεπα
να είναι εκεί και να με γνωρίζει
και να χαϊδεύει τη φοράδα του
να κάμει υπομονή
γιατί τη νευριάσανε
τα τραίνα και οι σκάλες.

Δε πρόλαβα να δω τίποτε άλλο
άλλωστε
γεμίσανε τα μάτια μου δάκρια
από το θάρρος
που ξεχείλισε η καρδιά μου.

.
.
.
.

Tuesday, November 4, 2008

Ονείρου τόποι 2



Ονειρεύτηκα
τέσσερεις εαυτούς ταυτόχρονα
ο ένας σε μια ταβέρνα να τον ερωτεύεται μια γυμνή χορεύτρια
ο άλλος στις άκρες μιας πόλης σε κάτι παράξενες στοές
με την τρομακτική αίσθηση του αδυσώπητου χρόνου
ο τρίτος σε έρημους τόπους να ακούει το τραγούδι των ανέμων
και ο τέταρτος εγώ
απαρηγόρητος
που όλα αυτά που θα χαθούν
στους καταρράκτες των ονείρων.


Στη προηγούμενη ανάρτηση , η ερώτηση ήταν αν η ταβέρνα ,
οι παράξενες στοές στις άκρες της πόλης , και οι έρημοι τόποι του ονείρου
 είναι σκηνικά μιας χρήσης για τις ανάγκες του ονείρου,
 ή, τόποι μιας εσωτερικής πραγματικότητας
 μέσα στην οποία κινείται το ονειρικό μας εγώ.

Αυτή την ερώτηση την έθεσα στον εαυτό μου πολύ νωρίς 
και η απάντηση ,
μια χαρτογράφηση ( του δικού μου ονειρικού χώρου )
 ήταν η διπλωματική μου εργασία (φοιτητής των Μαθηματικών(!!!) στη Πάτρα)
 στον καθηγητή Αλέξανδρο Κοσμόπουλο ,
 καθηγητή που μας δίδασκε παιδαγωγικά, 
μια εργασία που ξάφνιασε και αυτόν και μένα 
και που νομίζω ότι η  όποια αξία της 
ήταν η παρουσίαση της aίσθησης
και όχι της ιδέας που ειχα και έχω
 για το ομοιομορφισμό 
ανάμεσα στην εξωτερική 
και την εσωτερική πραγματικότητα.

Ότι είμαστε ας πούμε σαν ένα τεράστιο διαστημόπλοιο στο απέραντο σύμπαν 
του έξω κόσμου,
 με το οποίο κινδυνεύομε στις χαράδρες των άστρων,
 και τις νύκτες ,
 όταν καταφέρομε να το προσγειώσαμε στο κρεβάτι μας , 
ξεκινούν απίστευτες περιπέτειες στο χαώδες εσσωτερικό του .

Αυτός ο ομοιομορφισμός του μέσα με το έξω
 ειναι κάποιες φορές   έντονος όπως φαίνεται π.χ εδώ

Το φώς ως ιμάτιον

Έρχονται στο χωριό για το Πάσχα
Έρχονται από την Αθήνα , από τη Γερμανία ,κάποιος από το Βόλο….
Κυρίως από την Αθήνα.

Όσοι έχουν φέρει ακριβό αμάξι 
παρκάρουν στη πλατεία .
Κατεβαίνουν δήθεν αδιάφοροι ,
επιτέλους δικαιωμένοι.

Έχουν μια έξαψη και ένα κάπως παιδικό θρίαμβο…
όπως χτυπάνε τη πόρτα
και κάθονται στις παλιές καρέκλες
ψάχνοντας στα μάτια μας
την πληρωμή της ξενιτιάς…

Μετά από λίγο ξεχνιούνται
Κοιτάζουν τους ευκαλύπτους, τον αρχαίο βράχο ,
τους γερόντους που ζουν ακόμα , αναλίωτοι , χαμένοι στο χρόνο τους
τις ίδιες φωτογραφίες στους τοίχους
με τους πεθαμένους λυράρηδες 
και τους καπετάνιους
τις γριές που αγωνίζονται τοίχο τοίχο τον ανήφορο και το θάνατο

Ερχεται και η νύχτα
ακούνε τους σκύλους που γαυγίζουν μακριά 
νιώθουν στη καρδιά τους
τη λεπίδα του φεγγαριού…

μπαίνουν στα όνειρά τους
γιατί αυτοί είναι οι τόποι των ονείρων τους.

Τους κερνούμε ρακές, τους προσέχομε

Όταν ακουστεί το νυχτοπούλι
Φεύγουν απαρηγόρητοι και μεθυσμένοι.
Σταματούν κάποιες στιγμές απότομα
Έτοιμοι να δεχτούν την αποκάλυψη 
που αισθάνονται να γεννιέται μέσα τους.

Αυτό το τεράστιο νόημα που όλο έρχεται να ξεσπάσει σα κύμα
και ποτέ δε φτάνει

Αυτό που θα τα ξεκαθαρίσει όλα αυτά δια μιάς
τα όνειρα, τους γέρους ,τα σοκάκια ,τις μυστικές στοές στην αποθήκη,
το αίμα που χύθηκε μια Άνοιξη
εκείνο το κορίτσι που γελούσε κάποτε στο ήλιο
αυτή την αυλή που δεν είναι πια ακριβώς αυλή
είναι και ένα συναίσθημα 
και τα σχέδια των ίσκιων των ευκαλύπτων στο φως του φεγγαριού 
που είναι πλέον σκέψεις.
σκέψεις μέσα σε σκέψεις
τόποι της μεθυσμένης τους ψυχής
όπως το κοιμητήρι
που έμπαινε στη θάλασσα
και βρέχανε τα κύματα 
τους πρώτους τάφους… 


Η νύχτα είναι λίγο δύσκολη απόψε
με το Άνοιξη να διαπερνά σιγά σιγά τους ανέμους

Η νύχτα είναι πάντα δύσκολη στις δίνες του Χρόνου
Αύριο θα τους κεράσομε καφέ.
Τους αγαπάμε.

……….

Κάτω από παράξενες συνθήκες  "συναντήθηκα" με το βιβλίο  Τα "Σύμβολα της Μεταμόρφωσης" του Καρλ Γιούνγκ όπου ο ίδιος λέει ότι.

-Μόλις είχα τελειώσει το βιβλίο αυτό άρχισα να κατανοώ τι σημαίνει να ζει κανείς  μ ένα μύθο ή χωρίς αυτόν.

Ότι όποιος πιστεύει ότι ζει χωρίς ή έξω από κάποιο μύθο ειναι εξαίρεση.

Δε ζει το παρόν όπως οι άλλοι αλλά απομονωμένος.

και επειδή η ψυχή δεν είναι σημερινή αλλά αρχαία και η ατομική συνείδηση ο μίσχος του καρπού που τρέφεται από ένα πανάρχαιο δέντρο, μόνο μέσα  από τα καθαρά προσωπικά βιώματα μπορείς να επικοινωνήσεις με το  νόημα του μύθου.

Κ έτσι ρώτησα τον εαυτό μου (λέει ο Γιούνγκ)

-Ποιός είναι ο μύθος σου!


Thursday, October 30, 2008

ονείρου τόποι 1



Στα όνειρά μας ,υπάρχουν αφενός ο ονειρικός μας εαυτός,
 ( αυτός που ονειρευόμαστε ότι είμαστε) 
αφετέρου η πραγματικότητα μέσα στην οποία αυτός κινείται .
Το ονειρικό μας εγώ συχνά τείνομε να το αγνοούμε και ενθυμούμενοι το όνειρο , 
δίδομε έμφαση στην «πραγματικότητα» στην οποία ο ονειρικός μας εαυτός κινήθηκε,
 μολονότι ,αυτό που είμεθα στο όνειρό μας , 
είναι σαφώς κάτι άλλο από τον εαυτό μας και απέχει από αυτόν ,
όσο απέχει η πραγματικότητα του ονείρου από την δική μας πραγματικότητα.

Ονειρεύομαι για παράδειγμα ότι «είμαι παιδί» και «μπορώ να πετώ» άρα ζω την πραγματικότητα του ονείρου σαν «Πήτερ Παν» μολονότι δε χάνω ούτε στιγμή την αίσθηση της ταυτότητάς μου , όσο κι αν αυτό που είμαι στο όνειρό μου απέχει από αυτό που είμαι στη πραγματικότητα.

Όπως λοιπόν εγώ «κινούμαι» στην εξωτερική πραγματικότητα του μάταιου τούτου κόσμου έτσι και ένα πολύ κοντά στον εαυτό μου κομμάτι 
(τόσο κοντά που να διατηρεί την αίσθηση της ταυτότητας ) 
κινείται σε μια πραγματικότητα εσωτερική 
(που είναι όντως «πραγματικότητα» με την έννοια ότι αντιστέκεται στις επιθυμίες μου ) ,
 η οποία όμως είναι κομμάτι του εαυτού μου , καθώς εγώ το δημιουργώ στο εκάστοτε όνειρο.

Αν ονομάσομε κάθε τέτοια «ονειρική πραγματικότητα «ονείρου τόπο» θα μπορούσαμε άραγε να ελπίζομε σε ένα χάρτη ονειρικό , όπου αυτοί οι διάφοροι τόποι θα είχαν τη σχετική τους θέση?

Η με άλλα λόγια όπως οι διάφοροι τόποι της εξωτερικής πραγματικότητας
δημιουργούν ένα ενιαίο χάρτη στον οποίο εντάσσονται με ένα λογικό τρόπο , 
και ορίζουν ένα συγκεκριμένο ενιαίο χώρο με διάφορες επιμέρους τοποθεσίες ,
 όπου υπάρχουν εκεί και περιμένουν την επίσκεψή μας 
(επί ματαίω ίσως όπως οι γκρεμοί των Αστερουσίων π.χ. ) 
ή την καθημερινή μας παρουσία (όπως ο χώρος εργασίας μας)
 έτσι και οι ονειρικοί τόποι οργανώνονται σε ένα ενιαίο χώρο με επιμέρους τόπους 
με διαφορετική ίσως επισκεψιμότητα 
ή παραμένουν ασύμβατες και ακοινώνητες επιμέρους πραγματικότητες , 
σκηνικά μιας χρήσης , για τις ανάγκες του εκάστοτε ονείρου?
............................

Thursday, October 16, 2008

το τραγούδι των ανέμων



η ομορφιά μας δίδαξε τη μοναξιά
το τραγούδι των ανέμων στους έρημους τόπους.


Όταν έγραφα αυτόν το στίχο
δε φανταζόμουν ότι το συναίσθημα που τόσες φορές ένοιωσα εκεί στους γκρεμούς,
να μην έχω παρά μόνο τον εαυτό μου ή το πολύ ένα φίλο
να μοιραστώ την απίστευτη ομορφιά του τοπίου ,
θα το αισθανόμουν και στον -μη τόπο- των blogs.


κι όμως συναντώ "παρείσακτα"  blogs
με τη σεμνότητα και την ομορφιά των "έρημων τόπων"
που ειναι εκεί για όποιον μπορεί να τους φτάσει
ένα σχόλιο, μηδέν σχόλια , άντε δύο στις αναρτήσεις, και πολλά είναι.

Έχω συνηθίσει να μαι μοναχός στους πιο όμορφους τόπους

Monday, October 13, 2008

το καινούργιο παιχνίδι.



Εδώ λοιπόν φίλε τελειώσαν όλα. 
Οι θάλασσες και οι γκρεμοί 
κι’ ο κίνδυνος 
και το κρασί 
κι’ οι βράχοι.
σε τούτο το δωμάτιο του νοσοκομείου 

εγώ να κοιτάζω εσένα 
ν ανασαίνεις ήσυχα ήσυχα 
από μια τρύπα στο λαιμό
 και συ το πρόσωπο του θανάτου
 που φτιάχνεται και σβήνει
 σαν τη πάχνη 
στον απέναντι τοίχο.

 Το πρόσωπό σου σαν το βράχο 
που χάθηκε η θάλασσα που το ζωντάνευε
 κ' ένα χέρι που ψάχνει λίγη ζωή. 

Αυτά μείνανε από τον άντρα 
που θαύμασαν οι αετοί.

 Αυτά και το καινούργιο μας παιχνίδι
 Να καθόμαστε ήσυχα ήσυχα
 να ανασαίνομε 
εγώ κοιτώντας εσένα
και συ το Θάνατο.

Thursday, September 25, 2008

περί πολιτικής

είχα ένα μαθητή στη πρώτη λυκείου ,τον Αντώνη, ένα πολύ συμπαθητικό παιδί , πολύ αδύνατο με εκφραστικότατο πρόσωπο , που όπως και τόσοι άλλοι μου ήρθε από το γυμνάσιο μαθηματικά αναλφάβητος.
Όταν τους έβαζα διαγώνισμα , έπαιρνε τα θέματα, τα κοίταζε, και άρχιζε ένα θέατρο με μορφασμούς , αναστεναγμούς, κινήσεις , σα να έλεγε με όλο του το σώμα, με το πρόσωπο, με την έκφραση..
-κοίτα να δείς ! εδώ στη άκρη του μολυβιού να έχω τη λύση και –βρε που να πάρει- να μη θυμάμαι το θεώρημα…
και δώστου να παριστάνει ότι υποφέρει που δε βρίσκει λύση ..ενώ υποτίθεται ότι προσπαθεί …και είναι και διαβασμένος αλλά –βρε γαμώτο- να μη τούρχεται !

Έπαιζε καταπληκτικά τον μαθητή που αγωνιά να λύση την άσκηση , ενώ ούτε καταλάβαινε τι διάβαζε , ούτε και τον ενδιέφερε.
αυτό που τον ενδιέφερε πραγματικά ήταν να δείξει ότι προσπαθούσε…

Κάθε φορά που βλέπω στη τηλεόραση τους πολιτικούς να μιλούν και να ρητορεύουν , λες και βλέπω τον Αντώνη.
Αισθάνομαι , προσλαμβάνω, ότι το μόνο που δε τους ενδιαφέρει είναι αυτά που λένε.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι δεν παράγουν πολιτική αλλά ότι παριστάνουν ότι παράγουν πολιτική.
Δεν παίρνουν αποφάσεις (σωστές ή λάθος δεν έχει σημασία), παριστάνουν ότι παίρνουν αποφάσεις .( Όπως η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη για την οποία διάβασα κάπου το καταπληκτικό «Η Αλίκη δεν έπαιζε θέατρο , παρίστανε ότι έπαιζε θέατρο»)
Ετσι κ αυτοί. Παριστάνουν τους πολιτικούς και δε φτάνει αυτό , είναι και άθλιοι ηθοποιοί. Ο Αντώνης ήταν πολύ καλύτερος.

Wednesday, September 24, 2008

δε λέω τίποτα



Ο Βέρνερ Χέρτζογκ, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Βέρνερ Χ. Στίπετιτς, γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1942 στο Μόναχο.
 Μεγάλωσε σ’ ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό της Βαυαρίας, όπου δεν υπήρχε ούτε τηλέφωνο, ούτε κινηματογράφος ούτε τηλεόραση.
 Άρχισε να ταξιδεύει με τα πόδια σε ηλικία 14 ετών, και έκανε το πρώτο του τηλεφώνημα στα 17 του.
 Ενώ φοιτούσε στο γυμνάσιο, εργαζόταν επίσης στη νυχτερινή βάρδια ως οξυγονοκολλητής σ’ ένα χαλυβουργείο. Έτσι, κατάφερε να χρηματοδοτήσει τις πρώτες του ταινίες, που ξεκίνησε να γυρίζει το 1961, σε ηλικία 19 χρονών. 
Έκτοτε υπήρξε παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης 40 ταινιών, ενώ έχει εκδώσει περισσότερα από δέκα πεζογραφήματα κι έχει σκηνοθετήσει άλλες τόσες όπερες. Μερικές από τις πιο γνωστές δουλειές του είναι οι «Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού», «Νοσφεράτου», κ.α.

To 1968 βρέθηκε στην Κρήτη για τα γυρίσματα της πρώτης του ταινίας «Signs of life». Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, ο Χέρτζογκ γύρισε το πειραματικό μικρού μήκους φιλμ (ασπρόμαυρο διάρκειας σχεδόν 13 λεπτών) με τίτλο Letzte Worte (Τελευταίες λέξεις), με θέμα ένα λυράρη  (τον οποίο υποδύεται ο Αντώνης Παπαδάκης ή Καρεκλάς) που υποτίθεται οτι πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στο νησί των λεπρών, τη Σπιναλόγκα, και όταν το κολαστήριο καταργήθηκε και έφυγαν από εκεί όλοι οι λεπροί, εκείνος έμεινε μόνος στο νησί αρνούμενος να γυρίσει πίσω στον πολιτισμό. 
Τρεφόταν με αγριόχορτα, αγκάθια και σαύρες και έπαιζε τη λύρα του.
 Όταν οι αρχές τον έφεραν πίσω δια της βίας, κλείστηκε στο σπίτι του αρνούμενος να μιλήσει και εκφραζόταν μόνο με τη μουσική του. 
Η ταινία τελειώνει με κοντινό πλάνο στο πρόσωπο και στα χέρια του οργανοπαίκτη που μιλάει στο φακό:
«Όχι, δεν λέω τίποτα… τελείωσα… έτσι γουστάρω… τελευταία μου λέξη…».

(Κώστας Βασιλάκης)

Sunday, September 14, 2008

απεικονιστικά

σε ποιήματα άλλων
έρημη πόλη

αγάλματα

Friday, September 12, 2008

ερημικός βίος

τό ψαχνα καιρό (το τραγούδι ) να το βάλω λέει στο διακονιάρη και τώρα που το βρήκα λεω ας βάλω και εικόνες απο τα Αστερούσια που καθαρίζουν τη ψυχή του ανθρώπου απο τη κακομοιριά και τη μιζέρια.
«Θέλω να πάρω τα βουνά». πρώτος στίχος του ποιήματος του Καβαλιώτη καπνεργάτη κα σατυρικού ποιητή Αντρίκου Βέττα (1860-1928) «Ο ερημικός βίος», έδωσε τον τίτλο στο δίσκο αυτό που παρήχθη εξ ολοκλήρου στην Καβάλα. 

Συνθέτης, στιχουργοί, ο Βέττας, μουσικοί, τραγουδιστές, ενορχηστρωτής και ηχολήπτης ο ίδιος, όλοι ντόπιοι. Συντελεστές εκτός Καβάλας, ο Αργύρης Μπακιρτζής που τραγούδησε πέντε τραγούδια και ο βιολιστής Κυριάκος Γκουβέντας. Ο ίδιος ο Θεοδωρίδης συνθέτης των 12 και στιχουργός των 7 τραγουδιών, τραγουδά τρία απ’ αυτά. 




Wednesday, September 10, 2008

"απεικονιστικά"

...με αφορμή το καταπληκτικό παρθενικό κλιπάκι της Λορελάη ξέθαψα ένα
ποίημα που "απεικονίστηκε" (τότε που ειχα χρόνο και διάθεση για πειραματισμούς)


Οι άνεμοι της ερημιάς

Στις άδειες αίθουσες φυσούν οι άνεμοι της ερημιάς.
Τα νερά σαπίσανε τη βιβλιοθήκη
Κάτι έγγραφα πεταχτήκανε χάμαι

Κάπου εδώ πρέπει να τριγυρίζει
Ίσως να κοιμάται εδώ τις νύχτες
Εδώ τον εγκατέλειψα
όταν είταν δέκα χρονών.

Δεν νομίζω να μου κρατά κακία πια…
Στην αρχή έκλαιγε πολύ
και με φώναζε

δεν πίστευε ότι τον άφησα.

Μετά μόνο έκλαιγε.
Σταμάτησε να με φωνάζει.

Για να μη με κατηγορήσει
με ξέχασε .

Μετά έπαψε να κλαίει.


Αν συναντηθούμε
στο έρημο σχολείο
ή στο ποταμό με τα πλατάνια
και με κοιτάξει στα μάτια,
θα κάμει μια αβέβαιη κίνηση
σα μια στιγμή ,μια ελάχιστη στιγμή
να μ' αγκαλιάσει
ίσως να φανεί στο βλέμμα του
η απίστευτη αγάπη

Και θα χαθεί.

Μάλλον κοιμάται εδώ τις νύκτες.

Στα πεταμένα έγγραφα βρήκα το ενδεικτικό του
Με το όνομά μου.

Tuesday, September 2, 2008

δραβίδες

....video response στο video που ανέβασα για το Γιωργη Σφακιά.
Λαγούτο Αντώνης Φραγγιαδάκης

τραγούδι Λίλα Κατσούνα κόρη του φίλου μου του Γιώργη.
το μήλο κάτω απο τη μηλιά.
....υπάρχει ελπίδα στη κρητικη μουσική!



τ άστρο τσ' αυγής το λαμπερό
δε το 'δα να προβάλλει
πέρα στη πέρα γειτονιά
μου το κρατήξαν πάλι

να το χαρώ όταν έρχεται
που το νερό δρωμένο
κι ειναι του ήλιου δροσερό
και του σεβντά καμένο

απο το μουσικό σχήμα δραβίδες.