είχα ένα μαθητή στη πρώτη λυκείου ,τον Αντώνη, ένα πολύ συμπαθητικό παιδί , πολύ αδύνατο με εκφραστικότατο πρόσωπο , που όπως και τόσοι άλλοι μου ήρθε από το γυμνάσιο μαθηματικά αναλφάβητος.
Όταν τους έβαζα διαγώνισμα , έπαιρνε τα θέματα, τα κοίταζε, και άρχιζε ένα θέατρο με μορφασμούς , αναστεναγμούς, κινήσεις , σα να έλεγε με όλο του το σώμα, με το πρόσωπο, με την έκφραση..
-κοίτα να δείς ! εδώ στη άκρη του μολυβιού να έχω τη λύση και –βρε που να πάρει- να μη θυμάμαι το θεώρημα…
και δώστου να παριστάνει ότι υποφέρει που δε βρίσκει λύση ..ενώ υποτίθεται ότι προσπαθεί …και είναι και διαβασμένος αλλά –βρε γαμώτο- να μη τούρχεται !
Έπαιζε καταπληκτικά τον μαθητή που αγωνιά να λύση την άσκηση , ενώ ούτε καταλάβαινε τι διάβαζε , ούτε και τον ενδιέφερε.
αυτό που τον ενδιέφερε πραγματικά ήταν να δείξει ότι προσπαθούσε…
Κάθε φορά που βλέπω στη τηλεόραση τους πολιτικούς να μιλούν και να ρητορεύουν , λες και βλέπω τον Αντώνη.
Αισθάνομαι , προσλαμβάνω, ότι το μόνο που δε τους ενδιαφέρει είναι αυτά που λένε.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι δεν παράγουν πολιτική αλλά ότι παριστάνουν ότι παράγουν πολιτική.
Δεν παίρνουν αποφάσεις (σωστές ή λάθος δεν έχει σημασία), παριστάνουν ότι παίρνουν αποφάσεις .( Όπως η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη για την οποία διάβασα κάπου το καταπληκτικό «Η Αλίκη δεν έπαιζε θέατρο , παρίστανε ότι έπαιζε θέατρο»)
Ετσι κ αυτοί. Παριστάνουν τους πολιτικούς και δε φτάνει αυτό , είναι και άθλιοι ηθοποιοί. Ο Αντώνης ήταν πολύ καλύτερος.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment