Wednesday, December 19, 2012

καθως ψυχοραγώ (mientras agonizo)



μετάφραση (  Mario Domínguez Parra)
Traducción  : Mario Domínguez Parra




mientras agonizo

... sumerjo mi mano izquierda en la roca.
Está hecha de tiempo antiguo y fuego.

La muerte es una brizna de seca hierba áurea
en sus riberas.
Algunas voces vuelan despacio de un lado del desfiladero al otro.

Mis tres hijos lloran y me siento tranquilo
la mesa, la casa, las montañas… ¡todo!
todo está hecho de tiempo
como las olas de agua
como las nubes de niebla

No todo
¡Yo soy como un árbol!
ramas ramitas
dibujos bifurcaciones
de algo que no es tiempo
soy algo en el tiempo
frágil como el azúcar
que cristalizó
en una antigua bebida dulce.

Llegaron los fallecidos
para ayudar
es difícil estar muerto.
Estoy lento y perplejo
arrastro
trozos de mi vida
una gran roca
en medio del precipicio meridional
los juncos del patio
mediodías estivales
y un trozo de mar
una pequeña iglesia secreta en el desván
la sangre que se derramó una Primavera.

Todos partieron vivos y fallecidos.
El viento sopla
escucho ladrar a los perros a lo lejos
indignados por la soledad
asciende la noche desde los desfiladeros…

Sólo quedó la luna
para agujerear taciturna

el tiempo sobre la roca




καθώς ψυχορραγώ (στον William Cuthbert Falkner)



..βυθίζω το αριστερό μου χέρι στο βράχο.
Είναι φτιαγμένος από αρχαίο χρόνο και φωτιά.

Ο θάνατος είναι μια τούφα ξερά χρυσά χόρτα
στις όχθες του.
Κάτι φωνές πετούν αργά από τη μια μεριά του φαραγγιού στη άλλη.

Κλαίνε οι τρεις γιοί μου και νιώθω ήσυχος
το τραπέζι , το σπίτι, τα βουνά .. όλα !
όλα είναι φτιαγμένα από χρόνο
όπως τα κύματα από νερό
όπως τα σύννεφα από ομίχλη

Όχι όλα
Εγώ είμαι σα δέντρο!
κλωνάρια κλωναράκια
σχέδια διακλαδώσεις
από κάτι που δεν είναι χρόνος
είμαι κάτι μέσα στο χρόνο
εύθραυστο σα τη ζάχαρη
που κρουστάλλιασε
σε παλιό γλυκό πιοτό.

Ήρθαν οι πεθαμένοι
να βοηθήσουν
είναι δύσκολο να είσαι νεκρός.
Είμαι δυσκίνητος και σαστισμένος
σέρνω
κομμάτια της ζωής μου
ένα μεγάλο βράχο
στη μέση του νοτικού γκρεμού
τα καλάμια της αυλής
θερινά μεσημέρια
και ένα κομμάτι θάλασσα
ένα εκκλησάκι μυστικό στην αποθήκη
το αίμα που χύθηκε μια Άνοιξη.

Φύγαν όλοι ζωντανοί και πεθαμένοι.
Φυσά ο άνεμος
ακούω τους σκύλους που γαυγίζουν μακριά
αγανακτισμένους από τη μοναξιά
ανεβαίνει η νύχτα από τα φαράγγια…

Έμεινε μόνο το φεγγάρι
να καρφώνει αμίλητο
το χρόνο στο βράχο

Saturday, December 8, 2012

ο Ποιητής





ο Ποιητής


  
1.
στο τέλος γκρεμίστηκε σχεδόν το σπίτι
γεμάτο γάτες και βιβλία
αλλά Αυτός
συνέχισε να λύνει Αρχαίες Ασκήσεις

για το μνημειώδες έργο του
"Γεωμετρία για Γάτες"
και να γράφει απίστευτα όμορφα ποιήματα .
2.
Το καλοκαίρι στο σαλόνι
όπου ανάμεσα στις πολυθρόνες φύτρωσαν καλάμια
κάτω από τις μεγάλες τρύπες της στέγης
και τον χειμώνα
στο μόνο στεγνό μέρος το σπιτιού
κάτω από μια σκάλα
που έστεκε κι εκείνη ,έτσι, χωρίς νόημα πια.
3.
τις κρύες νύχτες
που κουλουριαζόταν κάτω από τη σκάλα
ένας ένας έρχονταν οι γάτοι
και κουλουριάζονταν πάνω του
να μην κρυώνει
κι ένα μικρό γατάκι
στ αυτί του
του υπαγόρευε
το επόμενο ποίημα
για το άρρητο.

Ψ.Κ.

Thursday, October 18, 2012

χρονικό

 


 





Crónica (χρονικό σε μετάφραση Mario Domínguez Parra)


Como poetas corremos peligro en los precipicios.

La montaña que normalmente se eleva desde el norte a mil metros

se precipita de golpe en el mar del sur.



Muchos kilómetros escarpados precipicios…

Enormes rocas pétreos arcontes

con la mar cual esclava a sus pies.



Por entre los frisos soplan los vientos eternos

que nos entorpecen confundiendo nuestras cuerdas

Hallamos los antiguos senderos

en mitad del caos

aquí donde aprendieron a no tener miedo

los montañeses.

Encuentro señales de hombres valerosos

que se distinguieron

en estos difíciles parajes, refugios de águilas

que no ensucian sus garras en la tierra.

Hallamos los refugios de los razonamientos

que ya no pueden vivir

con los hombres.



Cuando la luna sale

nos detenemos en las orillas del tiempo.

Mientras nuestro corazón aguante.

No nos quedamos mucho en las fabulosas playas de la memoria

que están hechas

de luz de luna y olvido.



Allí donde se escuchan

las olas del tiempo

en la noche y el silencio.



Este sonido es la canción de la noche.

Las palabras secretas de los vientos en lugares desiertos.

Ésta es la flor de la luna que es a la vez el mañana y el ayer.



Ésta es la canción de la noche.



Las palabras secretas de la belleza insoportable.

Partimos. Nuestro corazón no aguanta.



Tenemos prisa.

Amanece un día laborable.

(Traducción: Mario Domínguez Parra)

 

Friday, April 13, 2012

από τα τετράδια του Β.Κ. (παιδικό δωμάτιο)

παιδικό δωμάτιο

........

Στό σπίτι , ανακαλύψαμε ένα κρυφό δωμάτιο μέσα στον τοίχο .
Είχε κούκλες ,χρωματιστά κουτάκια , κορδέλες , κοριτσίστικα πραγματάκια ...
το ξανακλείσαμε

κανείς δεν άντεξε αυτή την εκδοχή .



άρχισε λοιπόν να φυσά εκείνος ο Νότιος άνεμος της Άνοιξης,
που φέρνει τη σκόνη από την Αφρική
ο Άγγελος του Θανάτου.
Και μετά ήρθαν τα δυό φέρετρα ...
άσπρα
κι ο άνεμος του θανάτου να φυσά ,τρεις μέρες την Άνοιξη .

Τότε θυμηθήκαμε το δωμάτιο .
Τις κορδελίτσες , τα κουτάκια , τις κούκλες ,
τοτε θυμηθήκαμε το γέλιο
που φτεροκοπούσε σαν πουλάκι ετοιμοθάνατο
και χτυπούσε στα έπιπλα
μα το δωμάτιο ειχε χαθεί

Συμβαίνουν αυτά ξέρεις στα σπίτια των ανθρώπων
Είναι οι πόρτες
Εμφανίζονται , χάνονται …

ειχε κορδελίτσες , ψαλιδάκια κι έκείνο το γέλιο
που σαν πουλάκι χτυπούσε στους τοίχους ....