Ονείρου τόποι 2

Ονειρεύτηκα

τέσσερεις εαυτούς ταυτόχρονα

ο ένας σε μια ταβέρνα να τον ερωτεύεται μια γυμνή χορεύτρια

ο άλλος στις άκρες μιας πόλης σε κάτι παράξενες στοές

με την τρομακτική αίσθηση του αδυσώπητου χρόνου

ο τρίτος σε έρημους τόπους να ακούει το τραγούδι των ανέμων

και ο τέταρτος εγώ

απαρηγόρητος

που όλα αυτά που θα χαθούν

στους καταρράκτες των ονείρων.

Στη προηγούμενη ανάρτηση , η ερώτηση ήταν αν η ταβέρνα ,

οι παράξενες στοές στις άκρες της πόλης , και οι έρημοι τόποι του ονείρου

 είναι σκηνικά μιας χρήσης για τις ανάγκες του ονείρου,

 ή, τόποι μιας εσωτερικής πραγματικότητας

 μέσα στην οποία κινείται το ονειρικό μας εγώ.

Αυτή την ερώτηση την έθεσα στον εαυτό μου πολύ νωρίς 

και η απάντηση ,

μια χαρτογράφηση ( του δικού μου ονειρικού χώρου )

 ήταν η διπλωματική μου εργασία (φοιτητής των Μαθηματικών(!!!) στη Πάτρα)

 στον καθηγητή Αλέξανδρο Κοσμόπουλο ,

 καθηγητή που μας δίδασκε παιδαγωγικά, 

μια εργασία που ξάφνιασε και αυτόν και μένα 

και που νομίζω ότι η  όποια αξία της 

ήταν η παρουσίαση της aίσθησης

και όχι της ιδέας που ειχα και έχω

 για το ομοιομορφισμό 

ανάμεσα στην εξωτερική 

και την εσωτερική πραγματικότητα.

Ότι είμαστε ας πούμε σαν ένα τεράστιο διαστημόπλοιο στο απέραντο σύμπαν 

του έξω κόσμου,

 με το οποίο κινδυνεύομε στις χαράδρες των άστρων,

 και τις νύκτες ,

 όταν καταφέρομε να το προσγειώσαμε στο κρεβάτι μας , 

ξεκινούν απίστευτες περιπέτειες στο χαώδες εσσωτερικό του .

Αυτός ο ομοιομορφισμός του μέσα με το έξω

 ειναι κάποιες φορές   έντονος όπως φαίνεται π.χ εδώ

Το φώς ως ιμάτιον

Έρχονται στο χωριό για το Πάσχα

Έρχονται από την Αθήνα , από τη Γερμανία ,κάποιος από το Βόλο….

Κυρίως από την Αθήνα.

Όσοι έχουν φέρει ακριβό αμάξι 

παρκάρουν στη πλατεία .

Κατεβαίνουν δήθεν αδιάφοροι ,

επιτέλους δικαιωμένοι.

Έχουν μια έξαψη και ένα κάπως παιδικό θρίαμβο…

όπως χτυπάνε τη πόρτα

και κάθονται στις παλιές καρέκλες

ψάχνοντας στα μάτια μας

την πληρωμή της ξενιτιάς…

Μετά από λίγο ξεχνιούνται

Κοιτάζουν τους ευκαλύπτους, τον αρχαίο βράχο ,

τους γερόντους που ζουν ακόμα , αναλίωτοι , χαμένοι στο χρόνο τους

τις ίδιες φωτογραφίες στους τοίχους

με τους πεθαμένους λυράρηδες 

και τους καπετάνιους

τις γριές που αγωνίζονται τοίχο τοίχο τον ανήφορο και το θάνατο

Ερχεται και η νύχτα

ακούνε τους σκύλους που γαυγίζουν μακριά 

νιώθουν στη καρδιά τους

τη λεπίδα του φεγγαριού…

μπαίνουν στα όνειρά τους

γιατί αυτοί είναι οι τόποι των ονείρων τους.

Τους κερνούμε ρακές, τους προσέχομε

Όταν ακουστεί το νυχτοπούλι

Φεύγουν απαρηγόρητοι και μεθυσμένοι.

Σταματούν κάποιες στιγμές απότομα

Έτοιμοι να δεχτούν την αποκάλυψη 

που αισθάνονται να γεννιέται μέσα τους.

Αυτό το τεράστιο νόημα που όλο έρχεται να ξεσπάσει σα κύμα

και ποτέ δε φτάνει

Αυτό που θα τα ξεκαθαρίσει όλα αυτά δια μιάς

τα όνειρα, τους γέρους ,τα σοκάκια ,τις μυστικές στοές στην αποθήκη,

το αίμα που χύθηκε μια Άνοιξη

εκείνο το κορίτσι που γελούσε κάποτε στο ήλιο

αυτή την αυλή που δεν είναι πια ακριβώς αυλή

είναι και ένα συναίσθημα 

και τα σχέδια των ίσκιων των ευκαλύπτων στο φως του φεγγαριού 

που είναι πλέον σκέψεις.

σκέψεις μέσα σε σκέψεις

τόποι της μεθυσμένης τους ψυχής

όπως το κοιμητήρι

που έμπαινε στη θάλασσα

και βρέχανε τα κύματα 

τους πρώτους τάφους… 

Η νύχτα είναι λίγο δύσκολη απόψε

με το Άνοιξη να διαπερνά σιγά σιγά τους ανέμους

Η νύχτα είναι πάντα δύσκολη στις δίνες του Χρόνου

Αύριο θα τους κεράσομε καφέ.

Τους αγαπάμε.

……….

Κάτω από παράξενες συνθήκες  "συναντήθηκα" με το βιβλίο  Τα "Σύμβολα της Μεταμόρφωσης" του Καρλ Γιούνγκ όπου ο ίδιος λέει ότι.

-Μόλις είχα τελειώσει το βιβλίο αυτό άρχισα να κατανοώ τι σημαίνει να ζει κανείς  μ ένα μύθο ή χωρίς αυτόν.

Ότι όποιος πιστεύει ότι ζει χωρίς ή έξω από κάποιο μύθο ειναι εξαίρεση.

Δε ζει το παρόν όπως οι άλλοι αλλά απομονωμένος.

και επειδή η ψυχή δεν είναι σημερινή αλλά αρχαία και η ατομική συνείδηση ο μίσχος του καρπού που τρέφεται από ένα πανάρχαιο δέντρο, μόνο μέσα  από τα καθαρά προσωπικά βιώματα μπορείς να επικοινωνήσεις με το  νόημα του μύθου.

Κ έτσι ρώτησα τον εαυτό μου (λέει ο Γιούνγκ)

-Ποιός είναι ο μύθος σου!