Monday, August 25, 2008

Εν Αθήναις

....τα πράγματα ειναι δύσκολα στη Αθήνα.
ειναι εμπόλεμη ζώνη..
ο ένας κυνηγά να πατήσει τον άλλο με τ αμάξια τους
πήγα λοιπόν και αγόρασα και γώ ένα να δώσω τη μάχη μου!
δύσκολο να γλυτώσω αλλά θα πουλήσω ακριβά το τομάρι μου



...στου φίλου μου το σπίτι που μένω ,
βρήκα μια θαυμάσια έκδοση των απάντων του Παπαδιαμάντη.

κρυμμένος λοιπόν όλη μέρα σχεδόν μέσα (μη με βρούνε οι εχθροί), μέχρι να κάμω την έφοδό μου, πραγματοποίησα κάτι που σκεφτόμουν από καιρό..
να μαζέψω τις μαντινάδες που ο αξεπέραστος Παπαδιαμάντης έχει στολίσει στα διηγήματά του.






Αυτός , (ο Παπαδιαμάντης) , ο ξάδερφό του ο Μωραιτίδης και ο Ντοστογιέφσκι ειναι πολύ κοντά μέσα μου καθώς πίσω απο τις μορφές τους , και μέσα στις μορφές τους βλέπω τους κοινούς τους δασκάλους ,που τους οδήγησαν στα βάθη και τα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής.

Τους νηπτικούς Πατέρες , τον Αβα Ισαάκ το Σύρο,τον Αγιο Ιωάννη "της Κλίμακος" ,τους καθηγητές της ερήμου και της ανθρώπινης ψυχής...


και ιδού





Πότε να κάμομε πανιά
να κάτσω στο τιμόνι
να δω τα πέρα τα βουνά
να μου διαβούν οι πόνοι
(η νοσταλγός)

Ως και τα παραθύρια της
αμάχη μου βαστούνε
όταν περνώ απ το στενό
χωρίς αέρα κλειούνε

Εβγα να δω τον ίσκιο σου
κι εγώ τονε γνωρίζω
το νόστιμό σου το κορμί
απου το λαχταρίζω
(η χήρα παπαδιά)

Εγώ για το χατίρι σου και για τη περηφάνια
θα ξενυχτήσω μια βραδιά, μες στα καλαμουκάνια

(για τη περηφάνια)

τα μάτια σου Αηλέ μου
και τουρκολένη μου
πως βράζει το κρασάκι μες το βαγένι μου
(τρελή βραδιά)

κρέμεται η καπότα στην αλυγαριά
ντέρτι και μαράζι κι αναπαραδιά!
(στρίγγλα μάνα)

Από το κάστρο ως τη Βλαχιά
στης Αναγκιάς το τόπι
δεν είναι χώρες και χωριά
όρη βουνά και τόποι?

για σε πονει η καρδούλα μου
κι ο νούς σ εδω να μένει
κα στο μισίρι μη διαβείς
ψυχή λησμονημένη.

Στην Αφρική ναι ένα νερό
καινούργιο σιντριβάνι
ποιος έχει αγάπη στη καρδιά
να πα να πιή να γιανει

(τα μαυρα κούτσουρα)



Τι κάθεσαι μαυρόημeρο όλο και μοναχό σου?
γιατί δε αγαπάς και σύ να δεις το ριζικό σου?

το κρίμα σου να σου γενεί λιθάρι να σκοντάψεις
τοτες να θυμηθείς και με να βαριαναστενάξεις

το κρίμα μα μου να τυλιχθεί σα φίδι στο λαιμό της
να το πιστέψει η άπιστη πως έφτασε ο καιρός της

αναστενάζω και πετώ αίμα που τη καρδιά μου
φίδια να φαν το στόμα τους που χουν με τ΄όνομά μου
(τα δυο κούτσουρα)


Αυτή ήτον η Ακριβούλα
η εγγόνα της γριά-Λούκαινας
Φύκια ναι τα στεφάνια της
κοχύλια τα προικιά της...
κι η γριά ακόμη μοιρολογά
τα γενοβόλια της τα παλιά
Σαν νάχαν ποτε τελειωμό
τα πάθια κι οι καυμοί του κόσμου.

(το μοιρολόι της φώκιας )

έρημο μνήμα κι άχαρο στα χόρτα τ ανθισμένα
πες μου που πήγε το πουλί που πέταξε στα ξένα?
(ερημο μνήμα)

Μνημούρια του Φερίκ κιοι κι ολόθα κυπαρίσσα
έχασα την αγάπη μου και λαχταρώ περίσσα
(της κοκκώνας το σπίτι0

Ερωτας στα χιόνια
Σωκάκι μου μακρυ στενό με τη κατεβασιά σου
κάμε και μένα γείτονα με τη γειτόνισσά σου

γειτόνισσα γειτόνισσα πολυλογού και ψεύτρα
δεν είπες μια φορά και συ Γιαννιό μου έλα μέσα!

Γίνε Μαριώ μου βόιβοδας
και συ Λενιώ μου μπέης
και συ μικρό Κατερινιώ
κριτής για να με κρένης..
(ωχ βασανάκια)


Ασπροκαλοβολούσα μου και άσπρη σα το γάλα
σενα σου πρέπει λεβεντιά σου πρέπει και καβάλα
(άσπρη σα το χιόνι)


απ τα πολλά μου βάσανα απ τα πολλά μου πάθη
σ ένα δεντρί ακούμπησα και κείνο εμαράθη

Όλοι κακό μου θέλουνε οι πέτρες και τα ξύλα
σαν ακουμπήσω σε δεντρί μαραίνονται τα φύλλα
(χαλασοχώρηδες)

Έβγα στο παραθύρι σου ξανθούλα μου μαργιόλα
να τραγουδήσω να σου πώ τα βάσανά μου όλα
(η μετανάστις)


Αν είχα και το μαντολίνο...

15 comments:

meril said...

Εμπόλεμη ζώνη η Αθήνα;
Δε θα αντειπώ μα και που το κυνήγι με τα αυτοκίνητα δε συμβαίνει...
Ωστόσο βλέπεις μ' όλα τα δεινά της η πρωτεύουσα σου έδωσε τη χαρά να σκύψεις στον "κοσμοκαλόγερο"....

Αν είχες και το μαντολίνο (η ευτυχία πλήρης...)
καλημέρα

Λορελάη said...

Κωστή εκπληκτική δουλειά και ιδέα!!! πολλές ευχαριστίες!
Όσο για την Αθήνα... έτσι ακριβώς!!! :)))

Anonymous said...

Καλημέρα από την ... εμπόλεμη ζώνη. Όμορφες ενασχολήσεις, διαπιστώνω και γω με τη σειρά μου, ότι σας έδωσε την ευκαιρία η Αθήνα να έχετε.

Ξέρετε, αυτό το αμπρί, είναι το χωριο των γονιών μου, το χωριό μου, και των γιων μου. Κι ως τέτοιο δεν παρατηρούμε παρά την ομορφάδα του μόνο.

Τίποτε δεν μπορεί να ασχημύνει την Αθήνα, ούτε τα φρικτά κτίρια, ούτε τα αυτοκίνητα, ούτε ο συνωστισμός.

Κάθε Αύγουστο την απολαμβάνουμε, τη σεργιανάμε, ανακαλύπτουμε κάθε φορά τη γοητεία της. Το Μοναστηράκι, του Στρέφη, το Λυκαββητό, το Θησείο, την Ακρόπολη, όλα της.

Να την αγαπάτε!

Ψαράκης Κ. said...

Καλή η Αθήνα που λέει η Αλέκα αλλά ..
εγω μαι ερημικό πουλί
με τους πολλούς δε κάνω
γι αυτό τη κτίζω τη φωλιά
σ ένα χαράκι πάνω...

Απο τη άλλη πάλι πρέπει να προσαρμοστώ γιατί μάλλον θα ειμαι κάθε σαβατοκύριακο στη Αθήνα τουλάχιστον μέχρι το γεννάρη...

meril said...

Για καλό μόνο να ναι....

Λορελάη said...

Ε, τότε, θα πιούμε μια ρακί, δεν γίνεται! (έστω και χωρίς... ρίφι:)
Ε, Αλέκα, τι λες; Μην αφήσουμε μόνο με τις κακές εντυπώσεις τον φίλο μας.
Μέριλ, για άρχισε να ετοιμάζεις κι εσύ σιγά-σιγά καμμιά... άνοδο προς το τσιμεντένιο άστυ... σ' αποθυμήσαμε :)

καλό μήνα και καλό φθινόπωρο σε όλους!

meril said...

Περιμένω μόνο το κάλεσμα και σαν έτοιμη από καιρό....

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ said...

Σα τση δαιμόνους ετσα διολισμένα αγλακούνε τα αυτοκίνητα και τρεζένουνε τσ' αθρώπους.
και βλαστημούνε ο γης τον άλλο τάξε πως είναι ντουχιουμάνηδες.Τσι προάλλες που επήγα εξέχασα να βαστώ τη κατσούνα μου να τσι πιάνω απο τον ατζίποδα να παίρνουνε σκιάς σαράντα κουλουμούντρες .μόνο αγλακούνε σα τζη χιαρχιτισμένους Παναγιά μου παναγία μου εσοτρεζαθήκανε από τη πολύ τραβάγια . Μάχη!!!!δε λες πράμα!!

Λορελάη said...

Ορίστε;;;;;;;;;; χαχαχαχαχαχα
(μια μεταφρασούλα ίσως σε κάτι το πιο... αθηνόγλωσσο;...:)))

Ψαράκης Κ. said...

Nα κρατώ ρακί δηλαδή?

Ψαράκης Κ. said...

Αν ειναι να συναντηθούμε να πάρω και το διακονιάρη το κακομοίρη που θέλει λέει να γνωρίσει οπως δήποτε τη κυρία Μέριλ και τη κυρία Λορελάη ...
ο κεάδας λέει δε έρχεται γιατί πολεμά λέει να γράψει ένα ποίημα και δε του βγαίνει , οπότε θάμαστε εγώ με το διακονιάρη.. και δε με νοιάζει μόνο που θα του βρίχνω πέτρες στη Αθήνα να πετά..

Λορελάη said...

Ε, όχι δα! Στον τόπο μας τα κεράσματα είναι δικά μας. Τη δική σου τη ρακί θα την πιούμε στην Κρήτη. Έτσι πάει.
Αν επιμένει ο Καιάδας... τι να κάνουμε; αλλά για τον Διακονιάρη δεν τίθεται θέμα. Χωρίς αυτόν δεν γίνεται! :)))

meril said...

Ε, μα χωρίς τον keadas;

Αυτός μας γνώρισε
Δε γίνεται να το ξανασκεφτεί;

Όσο για τσι πέτρες του Διακονιάρη έχω να πω πως οι αθρώποι στσι πολιτείες πετούνε χαράκια...

Λορελάη said...

Α, αν είναι ν' αρχίσετε να μιλάτε έτσι όταν βρεθούμε, θα φύγω :( Ίντα 'ναι πάλι τα χαράκια;;;

meril said...

Πέτρες μεγάλες του βουνού
"σε ψηλό βουνό σε ριζιμιό χαράκι" δε λέει το τραγούδι;
Εσύ δε θα καταλαβαίνεις; Στον αέρα τα πιάνεις όλα....