Εν Αθήναις

....τα πράγματα ειναι δύσκολα στη Αθήνα.
ειναι εμπόλεμη ζώνη..
ο ένας κυνηγά να πατήσει τον άλλο με τ αμάξια τους
πήγα λοιπόν και αγόρασα και γώ ένα να δώσω τη μάχη μου!
δύσκολο να γλυτώσω αλλά θα πουλήσω ακριβά το τομάρι μου

...στου φίλου μου το σπίτι που μένω ,
βρήκα μια θαυμάσια έκδοση των απάντων του Παπαδιαμάντη.
κρυμμένος λοιπόν όλη μέρα σχεδόν μέσα (μη με βρούνε οι εχθροί), μέχρι να κάμω την έφοδό μου, πραγματοποίησα κάτι που σκεφτόμουν από καιρό..
να μαζέψω τις μαντινάδες που ο αξεπέραστος Παπαδιαμάντης έχει στολίσει στα διηγήματά του.






Αυτός , (ο Παπαδιαμάντης) , ο ξάδερφό του ο Μωραιτίδης και ο Ντοστογιέφσκι ειναι πολύ κοντά μέσα μου καθώς πίσω απο τις μορφές τους , και μέσα στις μορφές τους βλέπω τους κοινούς τους δασκάλους ,που τους οδήγησαν στα βάθη και τα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής.
Τους νηπτικούς Πατέρες , τον Αβα Ισαάκ το Σύρο,τον Αγιο Ιωάννη "της Κλίμακος" ,τους καθηγητές της ερήμου και της ανθρώπινης ψυχής...

και ιδού





Πότε να κάμομε πανιά
να κάτσω στο τιμόνι
να δω τα πέρα τα βουνά
να μου διαβούν οι πόνοι
(η νοσταλγός)

Ως και τα παραθύρια της
αμάχη μου βαστούνε
όταν περνώ απ το στενό
χωρίς αέρα κλειούνε

Εβγα να δω τον ίσκιο σου
κι εγώ τονε γνωρίζω
το νόστιμό σου το κορμί
απου το λαχταρίζω
(η χήρα παπαδιά)

Εγώ για το χατίρι σου και για τη περηφάνια
θα ξενυχτήσω μια βραδιά, μες στα καλαμουκάνια

(για τη περηφάνια)

τα μάτια σου Αηλέ μου
και τουρκολένη μου
πως βράζει το κρασάκι μες το βαγένι μου
(τρελή βραδιά)

κρέμεται η καπότα στην αλυγαριά
ντέρτι και μαράζι κι αναπαραδιά!
(στρίγγλα μάνα)

Από το κάστρο ως τη Βλαχιά
στης Αναγκιάς το τόπι
δεν είναι χώρες και χωριά
όρη βουνά και τόποι?

για σε πονει η καρδούλα μου
κι ο νούς σ εδω να μένει
κα στο μισίρι μη διαβείς
ψυχή λησμονημένη.

Στην Αφρική ναι ένα νερό
καινούργιο σιντριβάνι
ποιος έχει αγάπη στη καρδιά
να πα να πιή να γιανει

(τα μαυρα κούτσουρα)



Τι κάθεσαι μαυρόημeρο όλο και μοναχό σου?
γιατί δε αγαπάς και σύ να δεις το ριζικό σου?

το κρίμα σου να σου γενεί λιθάρι να σκοντάψεις
τοτες να θυμηθείς και με να βαριαναστενάξεις

το κρίμα μα μου να τυλιχθεί σα φίδι στο λαιμό της
να το πιστέψει η άπιστη πως έφτασε ο καιρός της

αναστενάζω και πετώ αίμα που τη καρδιά μου
φίδια να φαν το στόμα τους που χουν με τ΄όνομά μου
(τα δυο κούτσουρα)


Αυτή ήτον η Ακριβούλα
η εγγόνα της γριά-Λούκαινας
Φύκια ναι τα στεφάνια της
κοχύλια τα προικιά της...
κι η γριά ακόμη μοιρολογά
τα γενοβόλια της τα παλιά
Σαν νάχαν ποτε τελειωμό
τα πάθια κι οι καυμοί του κόσμου.

(το μοιρολόι της φώκιας )

έρημο μνήμα κι άχαρο στα χόρτα τ ανθισμένα
πες μου που πήγε το πουλί που πέταξε στα ξένα?
(ερημο μνήμα)

Μνημούρια του Φερίκ κιοι κι ολόθα κυπαρίσσα
έχασα την αγάπη μου και λαχταρώ περίσσα
(της κοκκώνας το σπίτι0

Ερωτας στα χιόνια
Σωκάκι μου μακρυ στενό με τη κατεβασιά σου
κάμε και μένα γείτονα με τη γειτόνισσά σου

γειτόνισσα γειτόνισσα πολυλογού και ψεύτρα
δεν είπες μια φορά και συ Γιαννιό μου έλα μέσα!

Γίνε Μαριώ μου βόιβοδας
και συ Λενιώ μου μπέης
και συ μικρό Κατερινιώ
κριτής για να με κρένης..
(ωχ βασανάκια)


Ασπροκαλοβολούσα μου και άσπρη σα το γάλα
σενα σου πρέπει λεβεντιά σου πρέπει και καβάλα
(άσπρη σα το χιόνι)


απ τα πολλά μου βάσανα απ τα πολλά μου πάθη
σ ένα δεντρί ακούμπησα και κείνο εμαράθη

Όλοι κακό μου θέλουνε οι πέτρες και τα ξύλα
σαν ακουμπήσω σε δεντρί μαραίνονται τα φύλλα
(χαλασοχώρηδες)

Έβγα στο παραθύρι σου ξανθούλα μου μαργιόλα
να τραγουδήσω να σου πώ τα βάσανά μου όλα
(η μετανάστις)


Αν είχα και το μαντολίνο...