Το νησί των νεκρών

μου το θύμισε το Μπόχουν Ούπας της Αλέκα ,
ένα ποίημα του Κεάδα.
Λίγοι πίνακες μου έχουν μεταδώσει τέτοιας έντασης συναισθήματα για το θάνατο,
[

Το νησί των Νεκρών

Στις σιωπηλές θάλασσες της λησμονιάς
τα νησιά των αναμνήσεων
βραχώδη
νεκρά
χωρίς κύματα
ένα ή δυο κυπαρίσσια
χωρίς πουλιά.
Θαλάσσια κοιμητήρια

Θροΐζουν τα ασημένια αναθήματα
χέρια ,μάτια ,πρόσωπα.

Αναλαμπές από στιγμές
ξαφνικά γέλια
κάτι μεσημέρια
λιγότερα πρωινά
πολλές νύκτες..

Ερχόμαστε
όταν μας περισσέψει η γενναιότητα
κάτι ν' αφήσομε
τακτοποιούμε
λαξεύομε στοές
μέχρι τα όνειρά μας



Προσποιούμαστε
(όπως κ’ εκείνοι άλλωστε)
πως δε βλέπομε τους Νεκρούς
που μας θωρούν
με την απίστευτη αγάπη
της ερημιάς …..

Μονάχα τα μικρά παιδιά
Κάνουν εκείνη τη κίνηση
Να πέσουν στη αγκαλιά μας

Δεν έχουν μάθει ακόμα
να πειθαρχούν στο θάνατο

ξεχνάμε δήθεν κάτι

θα το αγκαλιάσουν όταν φύγομε

........]

εκτός ίσως τον "ζωγράφο του θανάτου"

Bekzinski