Το πρόβλημα των «νταήδων»

.....δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αντίλαλος της Μεσαράς (Τρίτη 10 Ιουνίου 2008)


Το πρόβλημα των «νταήδων»

Για τους κατοίκους του Δήμου μας (και όχι μόνο) γεγονότα όπως αυτό της κλοπής του ΑΤΜ (Ασήμι Σάββατο 24 Μαΐου ) είναι ναι μεν ανησυχητικά αλλά δεν αποτελούν πρόβλημα της καθημερινότητάς τους.

Αντίθετα το πρόβλημα των «νταήδων» όπως παρουσιάστηκε στο κείμενο με τίτλο
«έλλειμμα ασφάλειας»
υποβαθμίζει σε καθημερινή βάση τη ποιότητα της ζωής
των ανθρώπων της περιοχής μας.

Οι «καπετάνιοι» που είναι η τοπική έκδοση (version) του αντικοινωνικού ατόμου
(που στη διεθνή κοινότητα εμφανίζεται με τον όρο bully που στα ελληνικά μεταφράστηκε σαν νταής)
βρίσκονται μπροστά του συνεχώς με τα πιστόλια και τα μαχαίρια τους ,
τους ξυλοδαρμούς για ασήμαντη αφορμή, τις απειλές και τις ύβρεις ,
τη διακοπή της κυκλοφορίας «για να κουβεντιάσουν» εποχούμενοι ,
ή για να πιούν το καφέ τους με το αμάξι στη μέση του δρόμου ,
την επικίνδυνη οδήγηση ,
και γενικά τη προκλητική συμπεριφορά
που εκπέμπει συνεχώς περιφρόνηση και βία
και δημιουργεί
φόβο , οργή, αγανάκτηση ,ντροπή και εξευτελισμό.

Το «νταηλίκι» ( ή «η καπετανιά» στη τοπική έκδοση) ,είναι καταγραμμένη
αντικοινωνική συμπεριφορά η οποία δυστυχώς
«μεταδίδεται» σαν ασθένεια και εξαπλώνεται σαν επιδημία στη κοινωνίες
επιβαρύνοντας τις αφάνταστα.
(Albert Bernstein EMOTIONAL VAMPIRES, New York, Mc Graw–Hill, 2000)

Είναι σαφές ότι η οργανωμένη κοινωνία πρέπει
1. να αναγνωρίσει το πρόβλημα και τη σοβαρότητά του
2. να συνειδητοποιήσει τη φύση του προβλήματος
3. να δράσει συντονισμένα.



Ο πολίτης αγανακτισμένος συνήθως ζητά κατασταλτικά μέτρα και αστυνόμευση με την αίσθηση ότι η Αστυνομία εξαντλεί την αυστηρότητά της στον έννομο πολίτη ενώ «αγνοεί» τον νταή σε κάθε προβατική του πράξη κάνοντας ότι δε βλέπει.






Πράγματι είναι απαραίτητο να μπουν σαφή όρια σ αυτούς τους ανθρώπους από την Αστυνομία (και αυτό ακριβώς είναι το δικό της κομμάτι ευθύνης) ώστε να μην εμφανίζονται σαν «υπεράνω του νόμου» ιδιαίτερα στους τομείς
1. της οπλοφορίας
2. της «ασυλίας» μετά από βίαια επεισόδια και πριν παρέλθει το αυτόφωρο
3. της επικίνδυνης οδήγησης σε κατοικημένες περιοχές

όμως δε φτάνουν τα κατασταλτικά μέτρα..

Οι φορείς ( Δήμος, πολιτιστικοί σύλλογοι ,κ.τ.λ)
πρέπει να αναλάβουν το καθήκον να βγάλουν τον πολίτη
από τον ρόλο του παθητικού «παριστάμενου» (bystander) και υποψήφιου θύματος
ή του «παραιτημένου» παριστάμενου που κατηγορεί τους άλλους χωρίς να κάνει τίποτα ο ίδιος
και να καταφέρουν να τον οδηγήσουν στον ρόλο του
«ενεργητικού» παριστάμενου
ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει ότι
η δράση του νταή δεν στοχεύει στο υποψήφιο θύμα αλλά στο κοινό .
Ότι δηλαδή
Οι νταήδες κάνουν μόνο ό,τι οι παριστάμενοι επιτρέπουν………
(Stuart W. Twemlow, MD Καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή Baylor Χιούστον, Τέξας)

Αυτό δεν είναι εύκολο διότι πρέπει να αλλάξεις το κλίμα ,
να μετατρέψεις το πρότυπο του νταή από φόβητρο σε γελοιογραφία
να αλλάξεις νοοτροπίες
εστιάζοντας πάντα όχι στο αντικοινωνικό άτομο αλλά στη κοινωνία
που «παραβρίσκεται» παθητικά, φοβισμένα, χωρίς γνώση ,χωρίς ελπίδα. χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι
Το κοινό έχει ενεργό ρόλο στη βία
Υπάρχει για παράδειγμα η περίπτωση του Κολομβιανού Antanas Μockus, δημάρχου της Μπογκοτά το 1993 ο οποίος παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο όπου ήταν καθηγητής μαθηματικών, και κατάφερε χρησιμοποιώντας ευρηματικές παρεμβάσεις να «εκπαιδεύσει» κυριολεκτικά μια πόλη έξι εκατομμυρίων κατοίκων γεμάτη βία , εγκληματικότητα , κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζους δυστυχισμένους πολίτες.

Για παράδειγμα Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης.
Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως ( εννοείται αδιάφοροι στους κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροϊδία, παρά τα πρόστιμα….

Ο ευρηματικός Καθηγητής επιχείρησε και πέτυχε
παρέμβαση στο κλίμα έτσι ώστε οι αντικοινωνικά συμπεριφερόμενοι να αισθάνονται ότι τους βλέπουν σαν κλόουν δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλουν να πετύχουν.
Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποίησε τις μεγάλες δυνάμεις της Τέχνης , του χιούμορ και της δημιουργικότητας.
Διότι μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές

http://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html


Πρέπει λοιπόν να γίνει συνείδηση ότι αντιμετωπίζομε ένα σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα που κάθε προσπάθεια λύσης είναι πρόκληση για όλους καθώς κάθε επιτυχία θα δημιουργήσει πρότυπα δράσης και για άλλα εξίσου σοβαρά κοινωνικά προβλήματα.

Ψαράκης Κ.
Μαθηματικός