Παράδοση

Πολλές φορές όταν ακούω τη φράση
(και την ακούω συχνά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που έχει γίνει κάτι σαν μόδα ) ότι πρέπει να διατηρήσομε τη παράδοση μας
να συντηρήσομε τις παραδόσεις μας (στη μουσική π.χ.)
μου περνά από το μυαλό η σκέψη ότι διατήρηση , συντήρηση
έχει ανάγκη μόνο ότι είναι νεκρό.

Χωρίς να το θέλω όλες αυτές οι ενθουσιώδεις εκδηλώσεις «για τη παράδοση»
που κατά καιρούς συναντώ είτε ζωντανά είτε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης
μου δίδουν περισσότερο την αίσθηση του επικήδειου ή του μνημόσυνου
για κάτι που πέθανε παρά γιορτή για κάτι που ζει.

Όταν έγραφε «τον άνεμο» ο Σκορδαλός ή το «καράβια πάνε στο γυαλό» ο Ξυλούρης ούτε «διατηρούσαν» ούτε «συντηρούσαν»!

Ζούσαν και αυτοί και τα τραγούδια τους.

Θυμάμαι το πατέρα μου με τους φίλους του
σε μια κουρά στα Αστερούσια να τραγουδούνε
«σαν είναι ο τράγος δυνατός δε τονε στένει μάντρα»
και δώστου να πηδούνε τη μάντρα το καταμεσήμερο στο βουνό!

Ενώ το καλοκαίρι στα «πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του δήμου»
καθότανε οι ανθρώποι ύσηχα ύσηχα στις πλαστικές καρέκλες
και ακούγανε τον «παροδοσιακό καλιτέχνη» πίνοντας πορτοκαλάδα….
(άντε και καμιά μπύρα οι πιο μερακλήδες)

Ο οποίος καθήμενος στην εξέδρα
και απασχολημένος από το πόσο πιστά θα αποδώσει τον Ροδινό και τον Λαγό
αισθανόταν ότι προσέφερε πολλά στη διατήρηση της παράδοσης
αντιδιαστέλλοντας μέσα του τον εαυτό του
από την άλλη πληγή την αφόρητη…
Γάμος!
Ο πιασάρης καλιτέχνης ! ένας σκοπός όλη νύχτα ! τέρμα τα μεγάφωνα !
-όρεξη μωρέ!
-ΑΝτε μπρέ αΑΑ ΟΥ –άναρθρες κραυγές – λες και ξωλαλει ωζά - να ρθούμε στο κέφι….

από τη μιά το ...μνημόσυνο και από τη άλλη ο βιασμός ...

κατακαημένη ..παράδοση...

Συνεχίζεται…….