Tuesday, May 20, 2008

Παράδοση


Πολλές φορές όταν ακούω τη φράση
(και την ακούω συχνά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που έχει γίνει κάτι σαν μόδα ) ότι πρέπει να διατηρήσομε τη παράδοση μας
να συντηρήσομε τις παραδόσεις μας (στη μουσική π.χ.)
μου περνά από το μυαλό η σκέψη ότι διατήρηση , συντήρηση
έχει ανάγκη μόνο ότι είναι νεκρό.

Χωρίς να το θέλω όλες αυτές οι ενθουσιώδεις εκδηλώσεις «για τη παράδοση»
που κατά καιρούς συναντώ είτε ζωντανά είτε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης
μου δίδουν περισσότερο την αίσθηση του επικήδειου ή του μνημόσυνου
για κάτι που πέθανε παρά γιορτή για κάτι που ζει.

Όταν έγραφε «τον άνεμο» ο Σκορδαλός ή το «καράβια πάνε στο γυαλό» ο Ξυλούρης ούτε «διατηρούσαν» ούτε «συντηρούσαν»!

Ζούσαν και αυτοί και τα τραγούδια τους.

Θυμάμαι το πατέρα μου με τους φίλους του
σε μια κουρά στα Αστερούσια να τραγουδούνε
«σαν είναι ο τράγος δυνατός δε τονε στένει μάντρα»
και δώστου να πηδούνε τη μάντρα το καταμεσήμερο στο βουνό!

Ενώ το καλοκαίρι στα «πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του δήμου»
καθότανε οι ανθρώποι ύσηχα ύσηχα στις πλαστικές καρέκλες
και ακούγανε τον «παροδοσιακό καλιτέχνη» πίνοντας πορτοκαλάδα….
(άντε και καμιά μπύρα οι πιο μερακλήδες)
Ο οποίος καθήμενος στην εξέδρα
και απασχολημένος από το πόσο πιστά θα αποδώσει τον Ροδινό και τον Λαγό
αισθανόταν ότι προσέφερε πολλά στη διατήρηση της παράδοσης
αντιδιαστέλλοντας μέσα του τον εαυτό του
από την άλλη πληγή την αφόρητη…
Γάμος!
Ο πιασάρης καλιτέχνης ! ένας σκοπός όλη νύχτα ! τέρμα τα μεγάφωνα !
-όρεξη μωρέ!
-ΑΝτε μπρέ αΑΑ ΟΥ
–άναρθρες κραυγές – λες και ξωλαλει ωζά - να ρθούμε στο κέφι….
από τη μιά το ...μνημόσυνο και από τη άλλη ο βιασμός ...
κατακαημένη ..παράδοση...
Συνεχίζεται…….

7 comments:

Λορελάη said...

Αχ μωρέ Κωστή... πόσες φορές τα σκέφτομαι κι εγώ αυτά... τι να πω;... ό,τι είναι να ζήσει, θα ζήσει... αλλιώς, καλύτερα να φύγει χωρίς επικήδειους, και χωρίς βιασμούς. Μπορεί νάρθουν άλλα, μπορεί και όχι.
Ό,τι πάντως αγαπάμε, ζει στις καρδιές μας... τουλάχιστον όσο ζούμε εμείς. Δική μας δουλειά είναι να τιμούμε ό,τι αγαπούμε. Από κει και πέρα...

meril said...

Να πω πως έχειςάδικο πως δεν τα σκέφτομαι κι εγώ όπως κι η Λορελάη και συ και άλλοι;
Πορευόμαστε δίχως ρότα Κωστή. Δίχως μπούσουλα. Και η παράδοση δεν είναι μόνο ο χορός και το τραγούδι είναι μια συμπεριφορά ένας τρόπος αντιμετώπισης της ζωής που έχει εκλείψει.

meril said...
This comment has been removed by the author.
peraaaan said...

Φίλε Κώστα σπουδαίο το άρθρο σου!
Μ΄έχει απασχολήσει και με απασχολεί και μένα το θέμα της παράδοσης. Είναι σίγουρα μείζων και ποσό μάλιστα αν θέλεις να λέγεσαι και παραδοσιακός καλλιτέχνης.
Τι είναι όμως παράδοση?Σημαντικό ερώτημα και με πολλά παρακλάδια.Δε ξέρω αν έχει πεθάνει ή εξελίσσεται.Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι ο τρόπος ζωής μας έχει αλλάξει σε σχέση με τους παλιούς κι αυτό φαίνεται ότι επηρεάζει και τη μουσική μας παράδοση.Πιστεύω ότι η διασκέδαση γίνεται πλέον "αλά αμέρικαν" και αυτό εξελίσσει αρνητικά τη μουσική κληρονομιά τον προγονών μας.

Θερσίτης said...

Σκέψου και το ακόμη χειρότερο: Οι επίγονοι των γνήσιων δημοτικών αοιδών, λυράρηδων, τσαμπουνάρηδων έχουν παραγάγει ένα σκυλάδικο δήθεν δημοτικό και παίρνουν τους αμύητους νησιώτες στον ποιοτικό ... ΚΑιάδα (συγνώμη). Κονιτόπουλοι, Λεγάκηδες κτλ. είναι πλέον η δυσφήμιση της Νάξου και της πράδοσής της.
Εύστοχη η γνώμη σου ότι καθετί ζωντανό δε χρειαζεται συντήρηση, διατήρηση. Εκείνο όμως που πρέπει να προσθέσω είναι πως οι νέοι μας χρειάζονται προστασία από την αλλοτρίωση και ενημέρωση, γιατί από το δημοτικό μπαίνουν στο Ρουβά, την Μπρίτνι Σπίαρς και τη Βανδή.
Ξέρεις, Κώστα, πού πρωτοάκουσε η μεγάλη μου κόρη για τους σκυλάδες; Στο πούλμαν με το οποίο επέστρεφε σπίτι από το Πειραματικό των Αναβρύτων.

Λορελάη said...

Πού χάθηκες, βρε Κωστή;;;;;
(ελπίζω να είναι όλα καλά :)

Ψαράκης Κ. said...

λορελάη , μεριλ , θερσίτη ,ρωτόκρητε
επανέρχομαι..
ευχαριστώ για τα σχόλιοα και οχι μόνο