"απεικονιστικά"

...με αφορμή το καταπληκτικό παρθενικό κλιπάκι της Λορελάη ξέθαψα ένα
ποίημα που "απεικονίστηκε" (τότε που ειχα χρόνο και διάθεση για πειραματισμούς)


Οι άνεμοι της ερημιάς

Στις άδειες αίθουσες φυσούν οι άνεμοι της ερημιάς.
Τα νερά σαπίσανε τη βιβλιοθήκη
Κάτι έγγραφα πεταχτήκανε χάμαι

Κάπου εδώ πρέπει να τριγυρίζει
Ίσως να κοιμάται εδώ τις νύχτες
Εδώ τον εγκατέλειψα
όταν είταν δέκα χρονών.

Δεν νομίζω να μου κρατά κακία πια…
Στην αρχή έκλαιγε πολύ
και με φώναζε

δεν πίστευε ότι τον άφησα.

Μετά μόνο έκλαιγε.
Σταμάτησε να με φωνάζει.

Για να μη με κατηγορήσει
με ξέχασε .

Μετά έπαψε να κλαίει.


Αν συναντηθούμε
στο έρημο σχολείο
ή στο ποταμό με τα πλατάνια
και με κοιτάξει στα μάτια,
θα κάμει μια αβέβαιη κίνηση
σα μια στιγμή ,μια ελάχιστη στιγμή
να μ' αγκαλιάσει
ίσως να φανεί στο βλέμμα του
η απίστευτη αγάπη

Και θα χαθεί.

Μάλλον κοιμάται εδώ τις νύκτες.

Στα πεταμένα έγγραφα βρήκα το ενδεικτικό του
Με το όνομά μου.