το βιβλίο μου

Σαράντα χρόνια το διαβάζω ετούτο το βιβλίο.

τελευταία δε βλέπω πια τα γράμματα μα δε με νοιάζει

βλέπω εκείνες τις ζωγραφιές

στο τέλος της κάθε ιστορίας,

κάτι τσαμπιά σταφύλια, κοιμητήρια ,

καράβια που σαλπάρουνε,

λιοντάρια,

καμιά γυναίκα σε κήπους ή να παίζει μαντολίνο,

πουλιά…

μπορώ ακόμα να διαβάζω τους τίτλους με τα μεγάλα γράμματα

Ο ΝΕΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ , ΝΑΜΠΟΘ ΚΑΙ ΙΖΑΜΠΕΛ,

ΕΡΩΤΕΣ, ΕΒΕΛΙΝ,

ΒΟΤΣΕΖΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΙΜΑΝΤΕ

και Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ…

ιστορίες που κάποτε γράψαν άνθρωποι

και πάνω τους σαν ψάρια στα δίκτυα ,

σαν κομμάτια ρούχα πιασμένα στους φράκτες

δικά μου κομμάτια που άφησαν οι εαυτοί μου στα περάσματά τους .

σκέφτομαι ότι θα ‘ρθει ώρα που δε θα βλέπω ούτε τους τίτλους και σιγά σιγά ούτε τις εικόνες

θα μείνει μόνο η μυρωδιά και το βάρος.

Ας πιούμε λοιπόν.

πίνομε

για να μείνομε πίσω

να φύγουν τα πράγματα μπροστά

να τα δούμε.

καταλαβαίνεις άραγε τι λέω?

[να κατεβούμε από το κύμα του χρόνου

να ξεπεζέψομε από το τώρα

μη φοβάσαι.

θα ξανανέβουμε το πρωί.]

έτσι που λες για το βιβλίο μου

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ

ΒΟΤΣΕΖΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΙΜΑΝΤΕ ..

σκέφτομαι να τους πω να μη ξεχάσουν

να το βάλουν στο τάφο μου.

το κλάσμα του Τολστόϊ

Ο Λ. Τολστόϊ έλεγε ότι ο άνθρωπος ειναι ένα κλάσμα.

Αριθμητής ειναι η πραγματική του αξία

και παρανομαστής η αξία που ο ίδιος αποδίδει στον εαυτό του.

Οσο πιο μεγάλος ο παρανομαστής , τόσο μικρότερο το κλάσμα

και αντίθετα

όσο μικρότερος ο παρανομαστής τόσο μεγαλύτερο το κλάσμα!

Θυμήθηκα τα λόγια αυτά βλέποντας στο video που ακολουθεί ,

τη στάση αυτού του ανθρώπου

εννοώ του Στ. Κουγιουμουτζή

που έγραψε το καταπληκτικό αυτό τραγούδι

"Όταν ανθίζουν πασχαλιές"

Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας / Δίσκος: "Όταν ανθίζουν πασχαλιές", 1971

Είπες πως θα ρθεις να με βρεις

μα γέρασ η καρδιά μου

κι ούτε πουλί φτερούγισε

μέσα στην ερημιά μου

Χελιδονάκι του Μαγιού

πόσο πολύ σου μοιάζω

όταν ανθίζουν πασχαλιές

κι όταν αναστενάζω

δείτε το

για τον Ηρακλή

για τον Ηρακλή

...δυό η ώρα τη νύκτα να παρηγορώ τους μεθυσμένους

που θέλουν να κάμουν φονικό,

και το κρασί

να με πηγαίνει αλλού.

Ούτε κορμιά ,ούτε ποτέ ξανά

μόνο κηδείες μικρών παιδιών

και ρίζες δέντρων.

Το σπίτι μύριζε φασκομηλιά.

Φεύγουνε.

Χαϊδεύομε τα μαλάκια τους στα άσπρα φέρετρα

κόβουμε τυριά στα μνημόσυνα

κλαίμε μαζί με το παππού που γράφει μαντινάδες στα μάρμαρα

τι άλλο να κάμομε.

τι άλλο να πούμε.

Έλα να πάμε να μαζέψομε το δίκταμο από τους γκρεμούς

και τη φασκομηλιά από τα φαράγγια

και το βράδυ

ας υψώσουμε το ποτήρι στο άνεμο

να πάει την ευχή στα κοιμητήρια

να πάει την ευχή στους γκρεμούς

τους στολισμένους απ τα σύνεργα που δε θα πάρει πια κανείς

- ο άλλος ακόμα χαμένος στα βάραθρα των νοσοκομείων-

βράζει το καλοκαίρι

όλα είναι μέσα σε τούτο το καζάνι

αυτά που έγιναν

και τ άλλα που έρχονται

και που τα περιμένομε γυμνοί πια

γυμνοί από δέρμα

να μας δέρνει ο χρόνος

κατάστηθα

ποτέ ξανά

για τους νεκρούς.

πηγή

χωρίς λόγο και λόγια

χαρακίρι το νόημα της αποχής

η αποχή ειναι χαρακιρι της δημοκρατίας.

ο έντιμος θάνατος των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

η μοναδική πια λύση για μένα και ίσως και για πολλούς άλλους .

πότε θα ξαναψηφίσω

Θα ξαναψηφίσω όταν το να ψηφίζω θα ξαναγίνει ακριβώς αυτό που λέει ότι είναι.

Ότι δηλαδή εμπιστεύομαι μια παράταξη , συμφωνώ με την ιδεολογία της , με το πρόγραμμά της , και στηρίζω τους ανθρώπους αυτούς με την ψήφο μου και όχι μόνο, και είμαι βέβαιος ότι όπως εγώ τους ψηφίζω έτσι κι αυτοί θα σεβαστούν κατ αρχήν τον εαυτό τους και μετά και εμένα.

Θέλω να ψηφίζω έτσι όπως τρώγω γιατι μ αρέσει το φαί, όπως πίνω κρασί με τους φίλους μου γιατί μ αρέσει η παρέα τους , τους σέβομαι και τους εκτιμώ και δε τους κοροϊδεύω.

Όπως κάνω τη δουλειά μου στο σχολειό και δε ντρέπομαι , όπως περπατώ στο τόπο μου και χαιρετώ τους ανθρώπους.

Ετσι θέλω και να ψηφίζω .

Δε μπορώ λοιπόν να ψηφίσω το ένα από τα κόμματα της εξουσίας για να «τιμωρήσω» το άλλο, ή για να μη «βγει» το άλλο, ούτε τα μικρά κόμματα για να «τιμωρήσω» το δικομματισμό , ούτε ανεκδιήγητους διάφορους για να

«στείλω μήνυμα» .

Δεν αντέχω άλλο τα λεγόμενα αριστερά κόμματα να παίζουν το ρόλο των αμορτισέρ των κομμάτων εξουσίας , φροντίζοντας επιμελώς να αυξήσουν τη δύναμή τους

(τάχα «για μια δυνατή φωνή στο κοινοβούλιο») αλλά όχι τόσο ώστε να χρειαστεί να αναλάβουν ευθύνες .

Λες και η ουσία δε βρίσκεται στο να σταματήσομε το βιασμό της δημοκρατίας αλλά στο να φωνάζομε «βοήθεια την βιάζουν» με «δυνατή φωνή»

Όταν τρώγω , τρώγω για να φάω, ούτε μήνυμα στέλνω σε κανένα , ούτε διαμαρτύρομαι, ούτε τιμωρώ, ούτε τίποτα.

Τρώγω.

Όταν ξαναψηφίσω λοιπόν θέλω να ψηφίσω.

Αλλιώς , καλύτερα , νηστικός.

και όπου το βγάλει η βράση

ή που θα σάξει η δουλειά ή που θα σοχαλάσει