ο τελευταίος ανεμβολίαστος

(στον Ludwig Bemelmans για το διήγημα «Ο επαναστάτης» )

Ολοι ,σχεδόν,οι πολίτες της ευνομούμενης και νομοταγούς αυτής χώρας , έλαβαν προς το τέλος του καλοκαιριού, κατά την ενδεκάτη βραδινή εις τας συσκευάς των , την αναμενόμενη ειδοποίηση , από το Υπουργείο Εποχών και Συναισθημάτων η οποία αφορούσε

Πρώτον τα ενδεδειγμένα για την εποχήν του φθινοπώρου χρώματα ενδυμασίας (από το λευκό ή γαλάζιο του καλοκαιριού στο «ξερό χόρτο» του φθινοπώρου) αλλά , προπάντων , την ενθύμηση της υποχρέωσης για τον απαραίτητο εμβολιασμό με το c2gf ενδεδειγμένον και ασφαλές εμβόλιον , το οποίο θωρακίζει τον νομοταγήν πολίτην από την λίαν επικίνδυνην «φθινοπωρινή μελαγχολία» και τα δηλητηριώδη συναισθήματα της «νοσταλγίας» και της ύπουλης «ακαθόριστης θλίψης» και τα συναφή , τα οποία ως γνωστόν διαταράσσουν το ορθόν και σεβαστόν σταθερόν συναίσθημα , το οποίον πρέπει να αποτελείται από «σοβαρότητα και αίσθημα ασφάλειας με το απαραίτητο βεβαίως ποσοστόν γενικού φόβου» , ανεξαρτήτως των ιδιαιτεροτήτων των εποχών , το οποίον συναίσθημα είναι η βάση της ανάπτυξης και της προόδου .

Λέμε λοιπόν σχεδόν όλοι διότι , δυστυχώς , υπήρχε σ όλη την επικράτεια ένα θλιβερόν υπόλοιπον , ο τελευταίος ανυπάκουος , ο γνωστός Κ , ο οποίος δεν διέθετε καν συσκευή για να λάβει την ιδοποίηση των αρχών .

Ο Κ , (έτσι τον ανέφεραν παντού –ο Κ-) ήταν δυστυχώς η μοναδική αποτυχία του περίφημου «εμβολίου υπακοής» το φάρμακο εκείνο που με τόση επιτυχία ειχε απαλλάξει τους πολίτες από τον ιό της αμφισβήτησης , της αμφιβολίας , της αμφιθυμίας για την επιστήμην και τους ειδικούς , ο οποίος ιός οδηγούσε ή προέτρεπε τοξικά, κάποιους σε ανυπακοή , ή σκέψεις ανυπακοής ή έστω την ύπουλη αμφιβολία ,στίς ντιρεκτίβες των αρχών .

Όταν διαπιστώθηκε η μοναδική αυτή αποτυχία του «εμβολίου υπακοής και φόβου» από τις αρχές , σε όλον τον πληθυσμό , το υπουργείον Υπακοής και Φόβου έκρινε ότι ο Κ καλόν είναι να αφεθεί να κάνει ότι θέλει ,υπο μόνιμην παρακολούθηση βέβαια , προς μελέτην .

Εννοείται ότι δεν θα κουράσομεν ασκόπως τους αναγνώστες με τις ακατανόητες πράξεις και συμπεριφορές του υποκειμένου αυτού, του Κ , ο οποίος για παράδειγμα κυκλοφορούσε μονίμως με ακατάλληλα για την εκάστοτε εποχήν χρώματα ,μονίμως ανυπάκουος στις ντιρεκτίβες Εποχών και Χρωμάτων , σε αλλόκοτες ώρες , έμενε σε ένα μισο ερειπωμένο σπίτι,ολοτελα αταίριαστο με την προσήκουσα αρχιτεκτονική , αλλά προπάντων ποτέ δεν ειχε το ίδιο συναίσθημα με τους νομοταγεις πολίτες , το οποίον εξασφάλιζαν τα περίφημα εποχιακά εμβόλια του Υπουργείου Συναισθημάτων και Ψυχικής Κατάστασης.

Χιλιάδες αναφορές επί αυτών ειχε υποβάλει ο επιφορτισμένος να τον παρακολουθει υπάλληλος για ακατανόμαστες πράξεις ,όπως να παίζει περίεργα όργανα , ή να διαβάζει ποιήματα , δραστηριότητες προ πολλού εξωβελισθέντες από την κοινωνία, ως διαταράσσουσες το θυμικόν των πολιτών εκτός των σωστών ορίων …

Σκοπός είναι να διηγηθούμε την τελευταία πράξη αυτού του δράματος , την κηδεία του ακατανόμαστου Κ, του τελευταίου ανεμβολίαστου …

Την Δευτέρα, έκπληκτος ο νεαρός υπάλληλος του Υπουργείου Θανάτου Πένθους και Κηδειών , είδε μπροστά του τον Κ να του λέει χαμογελαστά , «Kαλημέρα , ήρθα να κανονίσω τα της κηδείας μου . Μήπως μπορεις να με πληροφορήσεις σχετικά;»

Μόλις παρήλθε η αρχική αμηχανία , ο υπάλληλος , με ουδέτερη αλλά επίσημη φωνή άρχισε την ενημέρωση .

-Υπάρχει η κηδεία πρώτης τάξεως , -δεν είναι για σας- αλλά για την πληρότητα της ενημέρωσης σας διαβάζω

-Φέρετρο από μαόνι με χρυσά χερούλια και στολίδια ,πολυτελής λιμουζίνα για νεκροφόρα μαύρη . Παρίσταται ο Υπουργός Θανάτου αυτοπροσώπως, και μπροστα από την πομπή εννέα άλογα μαύρα με λευκοντυμένους καβαλάρηδες και μαύρα λοφία στα κεφάλια των αλόγων. Λιμουζίνες ακολουθούν με τους τεθλιμμένους.

Στην δευτέρας τάξεως –ούτε αυτή είναι για σας – το φέρετρο είναι από καρυδιά, παρίσταται ο γενικός γραμματέας του υπουργείου θανάτου, και μόνο έξι άλογα , αλλά όλα με μαύρα λοφία .

……συνέχισε ο υπάλληλος , μειώνοντας ,άλογα και πολυτέλειες τα οποία εξαφανίστηκαν στην τετάρτης τάξεως κηδείας , όπου η νεκροφόρα έμεινε μόνη και το φέρετρο από απλό ξύλο με μπρούτζινα αλλά επαργυρωμένα στολίδια ,και οι τεθλιμμένοι με λεωφορείο , αλλά μαύρο, και έφτασε στην κηδεία έκτης τάξεως

Τέλος , είπε ο υπάλληλος υπάρχει και η κηδεία έκτης τάξεως , την οποία σας συστήνω, όπου το φέρετρο είναι πολλαπλής χρήσης , έχει ένα μηχανισμό όπου ανοίγει ο πάτος , πέφτει ο νεκρός στον τάφο και επαναχρησιμοποιείται , το οποίο μεταφέρεται μ ένα φορτηγάκι , μαύρο βεβαίως , το οποίο όμως πηγαίνει αργά , προς χάριν των τεθλιμμένων που ακολουθούν πεζοί.

Ο –Κ- ευχαρίστησε τον υπάλληλο και έφυγε , πάλι χαρούμενος και πλήρως ενημερωμένος.

Τον –Κ- δεν τον ξανάδαν παρα τα μεσάνυχτα της επομένης.

Καθώς ο αστυφύλαξ Μάρκος στεκόταν στην μέση της πλατείας , είδε έναν ωχρό άνθρωπο να τον πλησιάζει . Φορούσε ένα μακρύ άσπρο νυχτικό σαν κελεμπία. Στο κεφάλι του είχε ένα ημίψηλο καπέλο , που πάνω του ήτανε δεμένο ένα μαύρο λοφίο. Κρατούσε δυό αναμμένα κεριά και κάτω από την μασχάλη του ένα φτυάρι.

-Πώς λέγεσαι; ρώτησε ο αστυφύλαξ.

-Ειμαι ο Κ ,είπε ο άγνωστος. Πέθανα χθές. Πάω για το κοιμητήριο .

Αυτό που βλέπεις είναι κηδεία εβδόμης τάξεως.