Σαράντα χρόνια το διαβάζω ετούτο το βιβλίο.
τελευταία δε βλέπω πια τα γράμματα μα δε με νοιάζει
βλέπω εκείνες τις ζωγραφιές
στο τέλος της κάθε ιστορίας,
κάτι τσαμπιά σταφύλια, κοιμητήρια ,
καράβια που σαλπάρουνε,
λιοντάρια,
καμιά γυναίκα σε κήπους ή να παίζει μαντολίνο,
πουλιά…
μπορώ ακόμα να διαβάζω τους τίτλους με τα μεγάλα γράμματα
Ο ΝΕΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ , ΝΑΜΠΟΘ ΚΑΙ ΙΖΑΜΠΕΛ,
ΕΡΩΤΕΣ, ΕΒΕΛΙΝ,
ΒΟΤΣΕΖΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΙΜΑΝΤΕ
και Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ…
ιστορίες που κάποτε γράψαν άνθρωποι
και πάνω τους σαν ψάρια στα δίκτυα ,
σαν κομμάτια ρούχα πιασμένα στους φράκτες
δικά μου κομμάτια που άφησαν οι εαυτοί μου στα περάσματά τους .
σκέφτομαι ότι θα ‘ρθει ώρα που δε θα βλέπω ούτε τους τίτλους και σιγά σιγά ούτε τις εικόνες
θα μείνει μόνο η μυρωδιά και το βάρος.
Ας πιούμε λοιπόν.
πίνομε
για να μείνομε πίσω
να φύγουν τα πράγματα μπροστά
να τα δούμε.
καταλαβαίνεις άραγε τι λέω?
[να κατεβούμε από το κύμα του χρόνου
να ξεπεζέψομε από το τώρα
μη φοβάσαι.
θα ξανανέβουμε το πρωί.]
έτσι που λες για το βιβλίο μου
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ
ΒΟΤΣΕΖΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΙΜΑΝΤΕ ..
σκέφτομαι να τους πω να μη ξεχάσουν
να το βάλουν στο τάφο μου.
