το βιβλίο μου

Σαράντα χρόνια το διαβάζω ετούτο το βιβλίο.

τελευταία δε βλέπω πια τα γράμματα μα δε με νοιάζει

βλέπω εκείνες τις ζωγραφιές

στο τέλος της κάθε ιστορίας,

κάτι τσαμπιά σταφύλια, κοιμητήρια ,

καράβια που σαλπάρουνε,

λιοντάρια,

καμιά γυναίκα σε κήπους ή να παίζει μαντολίνο,

πουλιά…

μπορώ ακόμα να διαβάζω τους τίτλους με τα μεγάλα γράμματα

Ο ΝΕΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ , ΝΑΜΠΟΘ ΚΑΙ ΙΖΑΜΠΕΛ,

ΕΡΩΤΕΣ, ΕΒΕΛΙΝ,

ΒΟΤΣΕΖΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΙΜΑΝΤΕ

και Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ…

ιστορίες που κάποτε γράψαν άνθρωποι

και πάνω τους σαν ψάρια στα δίκτυα ,

σαν κομμάτια ρούχα πιασμένα στους φράκτες

δικά μου κομμάτια που άφησαν οι εαυτοί μου στα περάσματά τους .

σκέφτομαι ότι θα ‘ρθει ώρα που δε θα βλέπω ούτε τους τίτλους και σιγά σιγά ούτε τις εικόνες

θα μείνει μόνο η μυρωδιά και το βάρος.

Ας πιούμε λοιπόν.

πίνομε

για να μείνομε πίσω

να φύγουν τα πράγματα μπροστά

να τα δούμε.

καταλαβαίνεις άραγε τι λέω?

[να κατεβούμε από το κύμα του χρόνου

να ξεπεζέψομε από το τώρα

μη φοβάσαι.

θα ξανανέβουμε το πρωί.]

έτσι που λες για το βιβλίο μου

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ

ΒΟΤΣΕΖΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΙΜΑΝΤΕ ..

σκέφτομαι να τους πω να μη ξεχάσουν

να το βάλουν στο τάφο μου.