ονείρου τόποι 1

Στα όνειρά μας ,υπάρχουν αφενός ο ονειρικός μας εαυτός,

 ( αυτός που ονειρευόμαστε ότι είμαστε) 

αφετέρου η πραγματικότητα μέσα στην οποία αυτός κινείται .
Το ονειρικό μας εγώ συχνά τείνομε να το αγνοούμε και ενθυμούμενοι το όνειρο , 

δίδομε έμφαση στην «πραγματικότητα» στην οποία ο ονειρικός μας εαυτός κινήθηκε,

 μολονότι ,αυτό που είμεθα στο όνειρό μας , 

είναι σαφώς κάτι άλλο από τον εαυτό μας και απέχει από αυτόν ,

όσο απέχει η πραγματικότητα του ονείρου από την δική μας πραγματικότητα.

Ονειρεύομαι για παράδειγμα ότι «είμαι παιδί» και «μπορώ να πετώ» άρα ζω την πραγματικότητα του ονείρου σαν «Πήτερ Παν» μολονότι δε χάνω ούτε στιγμή την αίσθηση της ταυτότητάς μου , όσο κι αν αυτό που είμαι στο όνειρό μου απέχει από αυτό που είμαι στη πραγματικότητα.

Όπως λοιπόν εγώ «κινούμαι» στην εξωτερική πραγματικότητα του μάταιου τούτου κόσμου έτσι και ένα πολύ κοντά στον εαυτό μου κομμάτι 

(τόσο κοντά που να διατηρεί την αίσθηση της ταυτότητας ) 

κινείται σε μια πραγματικότητα εσωτερική 

(που είναι όντως «πραγματικότητα» με την έννοια ότι αντιστέκεται στις επιθυμίες μου ) ,

 η οποία όμως είναι κομμάτι του εαυτού μου , καθώς εγώ το δημιουργώ στο εκάστοτε όνειρο.

Αν ονομάσομε κάθε τέτοια «ονειρική πραγματικότητα «ονείρου τόπο» θα μπορούσαμε άραγε να ελπίζομε σε ένα χάρτη ονειρικό , όπου αυτοί οι διάφοροι τόποι θα είχαν τη σχετική τους θέση?

Η με άλλα λόγια όπως οι διάφοροι τόποι της εξωτερικής πραγματικότητας

δημιουργούν ένα ενιαίο χάρτη στον οποίο εντάσσονται με ένα λογικό τρόπο , 

και ορίζουν ένα συγκεκριμένο ενιαίο χώρο με διάφορες επιμέρους τοποθεσίες ,

 όπου υπάρχουν εκεί και περιμένουν την επίσκεψή μας 

(επί ματαίω ίσως όπως οι γκρεμοί των Αστερουσίων π.χ. ) 

ή την καθημερινή μας παρουσία (όπως ο χώρος εργασίας μας)

 έτσι και οι ονειρικοί τόποι οργανώνονται σε ένα ενιαίο χώρο με επιμέρους τόπους 

με διαφορετική ίσως επισκεψιμότητα 

ή παραμένουν ασύμβατες και ακοινώνητες επιμέρους πραγματικότητες , 

σκηνικά μιας χρήσης , για τις ανάγκες του εκάστοτε ονείρου?
............................

το τραγούδι των ανέμων

η ομορφιά μας δίδαξε τη μοναξιά
το τραγούδι των ανέμων στους έρημους τόπους.

Όταν έγραφα αυτόν το στίχο
δε φανταζόμουν ότι το συναίσθημα που τόσες φορές ένοιωσα εκεί στους γκρεμούς,
να μην έχω παρά μόνο τον εαυτό μου ή το πολύ ένα φίλο
να μοιραστώ την απίστευτη ομορφιά του τοπίου ,
θα το αισθανόμουν και στον -μη τόπο- των blogs.

κι όμως συναντώ "παρείσακτα"  blogs

με τη σεμνότητα και την ομορφιά των "έρημων τόπων"
που ειναι εκεί για όποιον μπορεί να τους φτάσει
ένα σχόλιο, μηδέν σχόλια , άντε δύο στις αναρτήσεις, και πολλά είναι.

Έχω συνηθίσει να μαι μοναχός στους πιο όμορφους τόπους

το καινούργιο παιχνίδι.

Εδώ λοιπόν φίλε τελειώσαν όλα. 

Οι θάλασσες και οι γκρεμοί 

κι’ ο κίνδυνος 

και το κρασί 

κι’ οι βράχοι.

σε τούτο το δωμάτιο του νοσοκομείου 

εγώ να κοιτάζω εσένα 

ν ανασαίνεις ήσυχα ήσυχα 

από μια τρύπα στο λαιμό

 και συ το πρόσωπο του θανάτου

 που φτιάχνεται και σβήνει

 σαν τη πάχνη 

στον απέναντι τοίχο.

 Το πρόσωπό σου σαν το βράχο 

που χάθηκε η θάλασσα που το ζωντάνευε

 κ' ένα χέρι που ψάχνει λίγη ζωή. 

Αυτά μείνανε από τον άντρα 

που θαύμασαν οι αετοί.

 Αυτά και το καινούργιο μας παιχνίδι

 Να καθόμαστε ήσυχα ήσυχα

 να ανασαίνομε 

εγώ κοιτώντας εσένα

και συ το Θάνατο.

κέρνα μας το παλιό κρασί

απίστευτη